Γράφει ο Κώστας Διαμαντής, Διευθυντής του 6ου Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου
Το τελευταίο χρονικό διάστημα στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου παρατηρείται το γνώριμο φαινόμενο της ρύπανσης των εξωτερικών τοίχων του κτιρίου και του περιβάλλοντα χώρου με διάφορες υπογραφές.
Το φαινόμενο αυτό γίνεται όλο και πιο έντονο, καθώς πλέον οι υπογραφές αυτές γίνονται όχι μόνο πάνω σε καθαρές επιφάνειες τοίχου αλλά και σε τμήματα τοίχου τα οποία έχουν πάνω τους διάφορες ζωγραφικές αναπαραστάσεις. Και εδώ, πλέον, η ζημιά που γίνεται είναι μεγάλη, αφού καταστρέφεται όποια εικαστική παρέμβαση έχει υπάρξει στο χώρο από συναδέλφους εικαστικούς, όλα τα προηγούμενα χρόνια. Εξάλλου, μια ακόμη υπογραφή με σπρέι είναι αχρείαστη πάνω σε ένα έργο που φέρει ήδη την υπογραφή του καλλιτέχνη που το έχει δημιουργήσει.
Το προαύλιο του Σχολείου μας με απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων είναι ανοιχτό, κατά τις ημέρες και ώρες της μη λειτουργίας του, έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιείται από τους μαθητές και τις μαθήτριές μας αλλά και από άλλα παιδιά και νέους που θέλουν να αθληθούν ή να συναντηθούν σ’ αυτό. Όλοι αυτοί είναι ευπρόσδεκτοι στο χώρο, με το σκεπτικό ότι κάθε δημόσιος χώρος θα πρέπει να αξιοποιείται από όλους και να μην είναι ερμητικά κλειστός, ελλείψει, άλλωστε, πολλών δημόσιων χώρων στην πόλη μας. Άποψή μας είναι ότι το σχολείο πρέπει να είναι, στο μέγιστο δυνατό βαθμό, ανοιχτό στην κοινωνία και ότι το κλειστό σχολείο δεν ταιριάζει σε ελεύθερες κοινωνίες και σε κριτικά σκεπτόμενους πολίτες.
Από την πλευρά μας, γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια για τη συνεχή αισθητική αναβάθμιση του αύλειου χώρου. Αν όμως η προσπάθεια αυτή δεν πλαισιώνεται και δεν υποστηρίζεται από τον κάθε επισκέπτη του χώρου, είναι δεδομένο ότι το σχολείο θα υποβαθμιστεί αισθητικά και αλλιώς πως.
Ο υπογράφων αυτό το κείμενο έχει δραστηριοποιηθεί αρκετά χρόνια σε πολιτικούς και συνδικαλιστικούς χώρους από κριτική-αμφισβητησιακή ιδεολογική σκοπιά. Η αντι-συστημική, ωστόσο, ιδεολογία δεν υπηρετείται με την πρόκληση σκόπιμων φθορών, τη δημιουργία ενός αντιαισθητικού και «καταθλιπτικού» τοπίου γύρω μας, όπου κυριαρχεί η ασχήμια και η ασυλλόγιστη απόρριψη κάθε θετικής προσπάθειας. Παλιότερη και νέα γενιά αγωνιούμε και παλεύουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο και έκφραση στην υποβάθμιση της ζωής μας, του περιβάλλοντος, των όρων διαβίωσής μας. Ωστόσο, η έκφραση αυτή δεν μπορεί να ξεκινάει από αρνητισμό αλλά από μια ισχυρή κατάφαση για δημιουργία, αγάπη και σεβασμό στο ωραίο, τον άνθρωπο και το περιβάλλον του. Η εκ προοιμίου άρνηση, η έκφραση μίσους και η καταστροφή των πάντων δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη αντιδραστική και αντικοινωνική εκδοχή, σαν κι αυτή που υποτίθεται ότι αντιπαλεύουμε. Μια τέτοια έκφραση κάθε άλλο παρά συμβάλλει στην αμφισβήτηση του κυρίαρχου κοινωνικού και οικονομικού συστήματος και στη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής.