Γεμάτο το καφέ στο κεφαλοχώρι στις έντεκα το πρωί…

Η ερώτηση στην οποία θα κληθούν να απαντήσουν οι πολιτικοί και στις τοπικές αλλά, πολύ περισσότερο, στις εθνικές εκλογές είναι το εξής:  ποιο είναι το αληθινό πρόβλημα στη χώρα. Θα πει κάποιος, πώς μπορούν να παρέμβουν στα μεγάλα κεντρικά θέματα οι τοπικές αρχές; Οι απάντηση είναι πως αν καταλάβουν ποιο είναι το αληθινό πρόβλημα(εκείνο το οποίο αν δεν εξαλειφθεί δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε)οι τοπικές αρχές κανονικά θα πρέπει να ενοχλούν κάθε μέρα την κεντρική εξουσία για την επίλυσή του.

Για τον γράφοντα, λοιπόν, όλα τα μεγαλόσχημα που θα ακουστούν αυτόν τον καιρό για τα παραγωγικά μοντέλα, για τον πρωτογενή τομέα, για τα οράματα του ενός και τα αναπτυξιακά σχέδια του άλλου, τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει-ειδικά σε μέρη σαν την Αιτωλοακαρνανία-αν δεν αλλάξει η αντίληψη που έχουν οι πολίτες για την εργασία και το αν προηγείται η παραγωγή ή η κατανάλωση. Κοινώς, αν δεν καταλάβει ο ντόπιος, θεωρητικά αγρότης και στην ηλικία ξεκινήματος της δικής του οικογένειας, πως η παραγωγή προηγείται της κατανάλωσης, δεν αλλάζει τίποτε και ποτέ.

Το δραματικό δημογραφικό της χώρας, το ασφαλιστικό, ακόμη και τα εθνικά θέματα είναι αποτέλεσμα της αίσθησης ότι εργασία είναι εκείνη στην οποία μπαίνεις, δεν κρίνεσαι ποτέ και πληρώνεσαι όσο καλά γίνεται. Αν είναι δυνατόν ο εργοδότης να είναι το δημόσιο ακόμη καλύτερα αλλά δεν πρόκειται μόνο για το δημόσιο. Αυτή την νοοτροπία έχουν και οι επιχειρηματίες, αυτήν και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, την ίδια και οι αγρότες.

Και φτάνουμε στην σημερινή σύντομη ιστορία μας. Βρέθηκε προ ημερών η στήλη σε μεγάλο κεφαλοχώρι της Αιτωλοακαρνανίας, δυστυχώς δεν θα πούμε ποιο είναι διότι σίγουρα θα κατηγορηθούμε ότι προσβάλλουμε τους συγκεκριμένους συμπατριώτες μας. Ενώ η επιδίωξή μας είναι να φανεί η νοοτροπία. Λοιπόν, η ώρα είναι 11 δεν είμαστε από την περιοχή και η παρέα μας λέει να πάμε να δούμε ένα καινούριο καφέ που άνοιξε.

Πράγματι πάμε, το μαγαζί είναι γεμάτο ασφυκτικά(!)στις 11 το πρωί, οι θαμώνες είναι όλοι άντρες και από την εμφάνιση καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για αγρότες. Αυτό που σκέφτεται κανείς αρχικά είναι πως αν δεν ήμασταν στην Αιτωλοακαρνανία αλλά στο Ντιγιαρμπακίρ θα υπήρχε μόνο μια διαφορά: ο χώρος στην όμορφη τουρκική περιοχή  της Ανατολίας θα είχε λιγότερο καπνό διότι εκεί το κάπνισμα σε κλειστό χώρο απαγορεύεται.

Το δεύτερο όμως που θα σκεφτεί κάποιος είναι… «τι κάνουν όλοι τούτοι οι αγρότες τέτοια ώρα στο καφέ; δεν δουλεύουν; κι αν δεν δουλεύουν δεν έχουν κάτι να κάνουν με την οικογένεια ή για την οικογένεια; οι συνάδελφοί τους στην Ολλανδία τέτοια ώρα(σε εργάσιμη μέρα) είναι στο καφέ και πίνουν φρέντο;»…

«Δεν έχουνε δουλειά αυτή την εποχή. Έχουνε τελειώσει, έτσι είναι γενικά από τώρα και για αρκετό καιρό», μας εξηγεί η παρέα μας που είναι ντόπια. Έχουν τελειώσει από τι; Από πότε έχουν τελειώσει κι αν έχουν τελειώσει δεν υπάρχει τίποτε να κάνουν όσο έχουν τελειώσει; Κανείς; Εδώ είναι πολύς κόσμος και τά υπόλοιπα καφέ έχουν ανάλογη εικόνα, όλοι οι άντρες (διόρθωση, οι Έλληνες άντρες)της περιοχής είναι στα καφέ.

Εν ολίγοις, έτσι δεν μπορεί να γίνει κάτι. Ό, τι κι αν πουν οι δυνητικοί πρωθυπουργοί και οι τοπικοί άρχοντες, ό, τι κι αν σχεδιάζει κάποιος για να έχουμε επενδυτικό σοκ ή κάποιος άλλος για να έχουμε κοινωνική πολιτική και παροχές από το κράτος, τίποτε δεν πρόκειται να γίνει αν δεν βρεθεί εκείνη η κρίσιμη μάζα που θα πάει στην παραγωγή. Μόνο με δημοσίους υπαλλήλους, επιδοματούχους και «επιχειρήσεις» εστίασης και ένδυσης μόνο, δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε τοπική ούτε εθνική οικονομία.

Γ.Σ.