Με ένα φίλο καθόμασταν χθες στην επετειακή εκδήλωση των 70 χρόνων της ΓΕΑ και παρακολουθούσαμε ένα μεγάλο κομμάτι τις ιστορίας της πόλης να ξετυλίγεται μπροστά μας. Θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Για όλους εμάς που μάθαμε μπάσκετ ή άλλο σπορ στο σωματείο αυτό, όχι. Το ίδιο και για τα εκατοντάδες παιδιά που κάνουν χορό σήμερα, το ίδιο και για όσους έχουν πολιτιστικές ανησυχίες- και τώρα και παλιότερα. Σωστά ακούστηκε ότι το Αγρίνιο κάποια χρόνια πριν ήταν ένα «κέντρο» της επαρχίας, συνέβαιναν πράγματα εδώ.
Με τον φίλο συζητούσαμε αν τα έχουμε μεγαλοποιήσει στο μυαλό μας τα προηγούμενα χρόνια, αν τα έχουμε εξιδανικεύσει. Μιλούσαμε και για τα λάθη που έχουν γίνει, αναπόφευκτα, όπως από κάθε οργανισμό, άνθρωπο ή σύλλογο που κάνει πράγματα. Λάθη δεν κάνεις αν δεν κάνεις τίποτε.
Αλλά στο τέλος της κουβέντας σκεφτήκαμε το Αγρίνιο χωρίς το Παπαστράτειο ακόμη και σήμερα, για παράδειγμα. Σκεφτήκαμε το Αγρίνιο χωρίς τη ΓΕΑ για πολλά, πάρα πολλά χρόνια, ειδικά μέχρι να έρθει ο Φώτης Κωστούλας στον Παναιτωλικό και να πάρει πάνω του ένα κομμάτι από την δράση σε όλα τα επίπεδα. «Μην πας πολύ παλιά, σκέψου το Αγρίνιο από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι όταν αναστήθηκε ο Παναιτωλικός, σκέψου τούτη την πόλη χωρίς τη ΓΕΑ», καταλήξαμε…
Γ.Σ.