Τους πέντε βασικούς άξονες που θ’ ακολουθήσει την επόμενη πενταετία, χάραξε το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Φίλων Μυρτιάς για τη διάσωση του σαγκουινιού Γουρίτσης “Κουρήτις Γη” στη συνεδρίαση της Δευτέρας, 21 Ιανουαρίου 2019.
Κύριος σκοπός του συλλόγου είναι να επαναφέρει στην επικαιρότητα την ξεχασμένη φήμη του διάσημου κάποτε σαγκουινιού Γουρίτσης. Την εκστρατεία τους άρχισαν τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου τον Αύγουστο του 2017. Πλέον, ο χυμός του σαγκουινιού Γουρίτσης προσφέρεται πειραματικά σε επιλεγμένες καφετέριες του Αγρινίου και του Θέρμου, προκαλώντας ενθουσιασμό στους καταναλωτές. Τα σαγκουίνια που χυμοποιούνται, προέρχονται από περιβόλια μελών του Συλλόγου. Όμως αυτό είναι μόνο η αρχή.
Ο Σύλλογος παρήγγειλε ήδη σε καλλιεργητή της Μυρτιάς εκατό δενδρύλλια σαγκουινιάς, αλλά και κάποια δενδρύλλια μαγληνής λεμονιάς, μπολιασμένα σε ντόπια νεραντζιά, χωρίς ορμόνες ριζοβολίας. Όταν οι μικρές σαγκουινιές (και οι μαγληνές λεμονιές) θα είναι για φύτευση, ο Σύλλογος θα υποβάλλει αίτημα στον Δήμο Θέρμου – στην αρμοδιότητα του οποίου υπάγονται τα δύο (εγκαταλειμμένα από χρόνια) κτήματα των δύο κλειστών Δημοτικών Σχολείων του χωριού – και θα ζητήσει την ενοικίασή τους αντί συμβολικού αντιτίμου. Σκοπός να δημιουργηθεί εκεί μία μικρή πρότυπη φυτεία παραδοσιακής καλλιέργειας, βασισμένη στην εθελοντική εργασία των μελών του Συλλόγου. Οι μελλοντικοί καλλιεργητές θα έχουν έτσι δύο μικρά περιβόλια αναφοράς, δύο στρέμματα το καθένα, όπου θα εφαρμόζεται ο πατροπαράδοτος τρόπος καλλιέργειας. Οι ιδιοκτήτες γεωργικής γης στη Μυρτιά που θα θελήσουν να επιστρέψουν στην καλλιέργεια της σαγκουινιάς ή και της μαγληνής λεμονιάς (που κάποτε ήταν το σήμα κατατεθέν της Μυρτιάς) θα ξεκινούν από αυτήν την πρότυπη μονάδα, η οποία θα τους παρέχει πληροφορίες και τεχνογνωσία για την παραγωγή, την εμπορία, αλλά και το μάρκετινγκ που έχει ανάγκη το προϊόν.
Τρίτος άξονας δράσης του Συλλόγου “Κουρήτις Γη” για την πενταετία 2019 – 2024, είναι – σε συνεργασία με τον Δήμο – να θεσμοθετήσει Ετήσια Λαϊκή Αγορά, όπου – μία φορά το χρόνο, κατά τον Απρίλιο – οι παραγωγοί θα μπορούν να πωλούν οι ίδιοι τα σαγκουίνια τους και τα λεμόνια τους στο αγοραστικό κοινό. Η ετήσια Λαϊκή Αγορά στην δημοφιλή τοποθεσία του Αϊλιά Μυρτιάς θα έχει τη μορφή Γιορτής του Σαγκουινιού, γι’ αυτό και θα πλαισιώνεται από ανάλογες εκδηλώσεις.
Τέταρτος άξονας της πρακτικής του Συλλόγου είναι η κοινωνική διεργασία που απαιτείται για την συγκρότηση Ομάδας Παραγωγών Σαγκουινιού. Η Ομάδα Παραγωγών, όταν γίνει, θα επεξεργαστεί – σε οικονομική πλέον βάση – τα επιχειρηματικά βήματα που πρέπει στην συνέχεια να γίνουν για την παλιννόστηση της παραγωγής εσπεριδοειδών στον κάμπο της Μυρτιάς.
Ο πέμπτος άξονας του Συλλόγου “Κουρήτις Γη” αφορά καταστατική δέσμευση του Διοικητικού Συμβουλίου σχετικά με την ανάληψη πρωτοβουλίας για ίδρυση Ομοσπονδίας των Πολιτιστικών Συλλόγων της Αιτωλίας, με έδρα το Θέρμο, πρωτεύουσα του αρχαίου Κοινού των Αιτωλών. Σκοπός, η προώθηση της ιδέας για κατοχύρωση του brand name “Αιτωλικά Προϊόντα”, ιδέα που καλλιεργείται ήδη και από άλλους Συλλογικούς αλλά και Επιχειρηματικούς Φορείς της Αιτωλίας. Απομένει ο συντονισμός για την θεσμική συνάντηση των Πολιτιστικών Συλλόγων της Αιτωλίας και η περαιτέρω επεξεργασία της ιδέας.
Ο Σύλλογος “Κουρήτις Γη” πραγματοποίησε – αρχές του 2018 ακόμα – την έκδοση βιβλίου με τίτλο “Το μοναδικό στον κόσμο Σαγκουίνι Γουρίτσης”. Το υλικό του βιβλίου χρησιμοποίησε ήδη ο Δήμος Θέρμου για την σύνταξη φακέλου με στόχο την Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης (ΠΟΠ). Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου πάνε υπέρ του Ταμείου του Συλλόγου.
Να σημειωθεί ότι, από τις 15 Φεβρουαρίου, θα διατίθεται φρέσκος χυμός Σαγκουινιού Γουρίτσης χωρίς παγάκι στο Θέρμο, στην καφετέρια “Νέο Απόκουρο”, και στο Αγρίνιο, στην καφετέρια “Σε Μελί”.
8 Σχόλια
Ο κάθε πολιτισμός έφερε πάντοτε τα δικά του οποροκυπευτηκα,δηλαδή, η Αιτωλία είχε τα δικά της χρώματα σύμβολα σε σύκα, τα δικατης μήλα, τα δικάτης σταφύλια, τσ δικατης όσπρια, τα δικατης γιδοπρόβατα, κ τ λ, δεν ήταν όπως τών άλλον λαόν, δε ξέρω γιατί ήταν έτσι αυτά, ήταν παλαιότερα ντόπιες ντομάτες, ντόπια αγγούρια, ντ οποίες μελιτζάνες, όπου φεραν κάποιο ειδικό χαρακτηριστικό της περιοχής, σήμερα αυτά φυσικά σπανίζουν, όμως κάντε έρευνα θα δείτε τη ακριβώς ήτανε στο κάθε πολιτισμό και γιατί, για παράδειγμα εδώ που ήταν τσ ντόπια γίδια κάποια στιγμή φανερώθηκαν τα ζανικα, όπου αυτά Φεραν άλλο χαρακτηριστικό γεύσης γάλακτος καί κρέατος, έτσι και γιά της κότες ήταν η ντόπιες και φεραν άλλες που ήταν διαφορετικές απο τής ντόπιες σε γεύση αυγού κρέατος, τώρα όλοι θυμούνται τη νοστιμιά των παλαιότερων Κότον, έλεγε η νοικοκυρά σε αυτόν που πουλούσε κότες ξενόφερτες, γεναν; Έλεγε αυτός μαναχα; Αυτός όμως για να της πουλήσει έλεγε οτοι των συνέφερε, δεν έλεγε ότι αυτές είναι μεταλλαγμένες κόκκινες άσπρες Αμερικής στα συμβολατης, άν προσέξουμε καί τα ζανικα είναι μονο κόκκινα καί άσπρα, τα αιτωλικα πιθανόν έπρεπε να είναι στα σύμβολα της, διότι σήμερα η γίδα η ντόπια άσπρη φέρει διαφορετικό γεύση κρέατος από άσπρο ζανικο, κάποτε παλαιότερα υπήρχαν κάτι σύκα θεοραρες συκες όπου το σύκο ήταν. Η φλούδα του το χρώμα του προς το σκούρο μπλε και με στίγματα Άσπρα, φυσικά το κατάλαβα μετά απο πολλά χρόνια γιατί ήταν έτσι το χρώμα, ελπίζω νά υπάρχει η συκιά, κάντε έρευνα καί θά τα βρυτε, φαίνεται ότι η παλαιότερη ξεραν τη είχαν, ενό τα νεότερα χρόνια τα πάντα αφανίστηκαν
Παραληψη καί για τα άλογα, βλέπουμε σήμερα να λένε, άλογα θεσσαλικά, άλογα σπό νησιά, άλογα γερμανικά, άλογα αραβικά, άλογα μακεδονικά, άλογα τουρκικά κ τ λ , εδώ και πάλι βλέπουμε ότι ο κάθε πολιτισμός έφερε τα δικά του, χαρακτηριστικά άλογα, μικρά μεγάλα ,μακριά κοντά, φαίνεται ότι κάπου ξεχώριζαν το κάθε ένα, έτσι και για όλα τα άλλα κάπως θα ξεχώριζαν του κάθε λαού, δε ξέρω τα γνήσια αιτωλικα Ελληνικά άλογα πως πρέπει να είναι, η αν σώζονται
Πάλι να συμπληρωσο εδώ στήν περιοχή τής Αιτωλίας, αν προσέξουμε τα σύκα προσεχτικά, θα δούμε τα άσπρα, καί τά μαύρα πού λένε , αλλά αυτά πού λένε ος μαύρα αν τα προσέξουμε το χώμα τους είναι σκούρο μπλε, όπως και κάποια ντόπια σταφύλια πού τα λένε φράουλα, κάποια από αυτά είναι τό χρώμα τους σκούρο μπλε, όπως καί κάποια άλλα άσπρα και κάποια άλλα μπλε πού πιθανόν νά ήταν μόνο στο πολιτισμό τής Αιτωλίας, θέλει έρευνα
Δε ξέρω αν ένα είδος αλόγου Αιτωλίας, ήταν αυτό πού το λέγαν σιβω, η σίβα, αυτό το είδος αλόγου έφερε χρώματα,άσπρο και σκούρο γαλάζιο, αυτό το προλαβα στη περιοχή τη δεκαετία 1960-70, όπου επητοπλυστον τα έβλεπα στους γάμους για τα νιογαμπρα, σήμερα φυσικά δέ βλέπω τέτοια άλογα σίβα στη περιοχή από χρόνια, καί τα αγγούρια στη περιοχή ήταν προς το άσπρο καί η γεύση τους διαφορετική, αυτά τα σημερινά πράσινα με εξωγκοματα, δε ξέρω απού προέρχονται, και η ντόπια ντομάτα ηταν διαφορετική στή γεύση της , όπως και πολλά άλλα, ακόμα και τα πρόβατα ήταν διαφορετικά εδώ απο άλλους πολιτισμούς
Ένα Άλο που θυμαμε ήταν στην ευρύτερη περιοχή, η Σμυρτιά βάγια βασιλικός, τη βάγια την έβλεπα και στά νεκροταφεία, τη Σμυρτιά στόλιζαν επιτοπληστον στις εθνικές εορτές στα σχολεία, βαγιες πήγαιναν καί τα νιογαμπρα στήν εκκλησία, το βασιλικό των είχαν σχεδόν παντού στα σπίτια τους, δε ξέρω παλαιότερα το πώς τα χρησιμοποιουνταν, Πάντος αυτά είναι σύμβολα τής Αιτωλίας,άλλη πολιτισμοί θα είχαν άλλα, γιά όλα αυτά θέλει έρευνα, βλέπουμε αν είναι έτσι αυτά υπήρχαν από αρχαία χρόνια στήν ευρύτερη περιοχή
Να συμπληρωσο γιά το βασιλικό, παλαιοτέρα, επιτοπληστον κάποιοι πανοτους θα είχαν κάποιο κομάτι βασιλικό, στα μαλιά τους, στο αυτή τους, στο τσεπακιτους, η κάπου αυτό ηταν ος πρόσφατα, όση είναι μεγάλης ηλικίας σίγουρα θα θυμούνται
Ενα Άλο της περιοχής ήταν και το γλυκό πιτρατο, αυτό το φτιαχναν , και το φτιάχνουν ακόμα και σήμερα, το γλυκό πιτρατο έναι σύμβολο μόνο γνήσιο ελληνικό Αιτωλικό, διότι είναι δωρικό φέρει σύμβολο τών αετό, αυτό γίνεται απο τα πέτρα (φύλλα) το πετροβεργο, καρύδια,και στο κέντρο του γλυκού μπιγουν ένα γαρίφαλο, και ρίχνουν σιρόπι, αυτό το γλυκό επιτοπληστον το έφτιαχναν για τους γάμους, σήμερα παραποιησαν τήν ονομασία του και το λεν μπακλαβά, αν κοιτάξετε το χρώμα του το σχέδιο του είναι ο ίδιος ο αετός δωρικό Αιτωλικό Σαρακατσάνικο, άλλοι θα είχαν άλλα δε μπορεί κάποιος άλλος πολιτισμός να είχε το ίδιο σύμβολο
Ακόμα και τα φασόλια που τα λέγαν ντόπια κάποια απο αυτά, φεραν το χρώμα γαλάζιο άσπρο, όπου τα σπερναν επιτοπληστον στα καλαμπόκια, ήταν καί άλλα γαλάζια και άσπρα που τα λέγαν ντόπια η και ξενοφερτα