H εικόνα που είδαμε από την τηλεόραση με την λήξη του αγώνα είναι αυτή που περιμέναμε 23 ολόκληρες αγωνιστικές. Μια ομάδα, μια αγκαλιά, μια γροθιά. Είναι αυτό το «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη».
Είναι η ψυχή που βγήκε από όλους όσοι βρέθηκαν στα Πηγάδια. Στο γήπεδο, στον πάγκο και στην εξέδρα. Αυτός ναι ήταν σαν τον Παναιτωλικό που θέλουμε. Που ονειρευόμαστε. Σαν τον Παναιτωλικό που αυτό το ρόστερ θα έπρεπε να μας προσφέρει από την αρχή της σεζόν. Πέρασαν δύο μήνες με πίκρα, γκρίνια και πόνο για να έρθει αυτό το γλυκό συναίσθημα της νίκης. Κυρίως όμως του αγώνα.
Γιατί αυτή την φορά κανείς δεν μπορεί να χρεώσει κανέναν για αδιαφορία. Κορμιά έπεσαν στην Ξάνθη. Ο Ντολεζάι ήταν βράχος πίσω και μαζί του ο συγκλονιστικός Κούσας. Ο Άντι στον ρόλο χαφ εξτρέμ έβαλε το χρυσό γκολ, ο Ακαλέ έβγαλε μια σέντρα από τα «καλύτερα» του πάρτο βάλτο, ο Μητρόπουλος και πάλι πολλά χιλιόμετρα, ο Τσενάμο όσο χρειάστηκε σταθερός, ο Θεοδωρίδης στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα ήταν ουσιαστικός στο παιχνίδι του και έδειξε την στόφα του ηγέτη. Κανείς δεν υστέρησε.
Και τα ακραία μπακ ο Σιόντης με τον Γκόλια βοήθησαν, κι ο Καμαρά μπροστά και οι αλλαγές. Ο Ονουάτσι έχασε την ευκαιρία να… κλειδώσει στο 80’ το ματς στο τετ α τετ, όμως χαλάλι του αφού ρέφαρε στο 94’ όταν πήρε… την μπουκιά από το στόμα του Βλαχοδήμου.
Και φυσικά το μεγαλύτερο μερίδιο αυτής της επιτυχίας το πιστώνεται ο Λεμονής. Όπως τον χρεώσαμε για κάποια λάθη στα ματς με τον Λεβαδειακό έτσι και τώρα παίρνει πολλά μπράβο και με το στήσιμο της ενδεκάδας και με την διαχείριση και με την ηρεμία που πέρασε σε όλους.
Ο Παναιτωλικός είναι ακόμη εδώ λοιπόν. Ξύπνησε. Το αν είναι αργά θα φανεί τις επόμενες αγωνιστικές. Πολύ αργά δεν είναι πάντως σίγουρα. Αρκεί το ξυπνητήρι να χτύπησε για τα καλά. Αρκεί την Κυριακή με τον Εργοτέλη οι πάντες να τρώνε σίδερα. Ο κόσμος θα είναι πάλι εκεί. Αυτό περίμενε.
Μια ένδειξη ότι η ομάδα έχει αναπνοές. Πλέον δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Η πίκρα από ότι έγινε ας μείνει στο… ντουλάπι μέχρι να δούμε «το έργο ως το τέλος». Τι έγινε, τι δεν έγινε, ποιος φταίει, αν είναι καλός ο Κωστούλας, αν έκανε λάθη ο Τεννές, αν έκανε μεταγραφές ο Μπελεβώνης, αν κοροϊδεύει ο Χαριστέας, αν ο Ρότσα είναι αδιάφορος. Όλα αυτά ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΑ. Πλέον έστω και δύσκολα ξαναμπήκαμε στο… κόλπο.
Το «διπλό» στα Πηγάδια μπορεί να μην πει και τίποτα μπορεί να πει όμως και πάρα πολλά. Αν ομάδα και λαός κερδίσουν μαζί τον Εργοτέλη. Αυτή την φορά το… κλουβί πρέπει να είναι κόλαση. Καζάνι που θα βράζει.
Έδρα από τα παλιά. Δεν υπάρχει πέταλο και μεγάλη εξέδρα. Δεν υπάρχουν οργανωμένοι και μη. Δεν υπάρχουν μεγάλοι και πιτσιρικάδες. Υπάρχουν ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΙ ΑΡΡΩΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ! Περισσότερα λόγια δεν χρειάζονται. Η νίκη στα Πηγάδια είναι ιστορία και πάμε… να γράψουμε νέα ιστορία την Κυριακή!
ΥΓ. Μην φάτε κανένα… παραμύθι με τα περί διαιτησίας και ότι άλλαξαν τα κόζια μετά το βίντεο που έδωσε στην δημοσιότητα η ΠΑΕ και ότι τώρα μας ευνοούν. Μην τρελαθούμε κιόλας.
Η αποβολή του Μπέρτου ήταν 100%, ενώ υπήρχε και δεύτερη αποβολή στο «δολοφονικό» τάκλιν του Πλατέλα στον Σιόντη με τον Δελφάκη να δείχνει κίτρινη.
Ο Παναιτωλικός ευνοήθηκε στην φάση που ο Ντολεζάι έξω από την περιοχή έκανε φάουλ στον Σουάνη και ο διαιτητής έδειξε «παίζεται». Αλλά πρέπει να είναι χαζός κανείς για να πιστεύει πως 7-8 χαμένοι βαθμοί (και) από διαιτητικά λάθη μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά με ένα φάουλ που το πολύ να… σήκωνε μια κίτρινη!
ΥΓ1. Θα παρατήρησαν οι πάντες ότι στο δεύτερο ημίχρονο αν και η Ξάνθη έπαιζε με 10, πιεστήκαμε αρκετά και κλειστήκαμε πίσω. Δεν ήταν ο Τεννές στον πάγκο για να δώσει εντολή. Το αίσθημα της… επιβίωσης είναι που κάνει τους παίκτες να ενεργούν έτσι.
Αυτό έκαναν και σε προηγούμενα ματς. Απλά αυτή την φορά υπήρχε ο Λεμονής που τον έδειχνε συχνά και ο τηλεοπτικός φακός να τους λέει «μπροστά-μπροστά». Αυτό χρεώνεται ο προηγούμενος προπονητής. Ότι σπάνια λειτούργησε έτσι…
ΠΗΓΗ: paneole