Ο 30χρονος φοιτητής από το Μεσολόγγι που υπέστη δολοφονική επίθεση στο Ρέθυμνο τα ξημερώματα της Δευτέρας μιλά ψύχραιμα στη LiFO για την παραλίγο μοιραία εμπειρία του και τις «δύο Κρήτες» που έχει γνωρίσει.
Του Θοδωρή Αντωνόπουλου www.lifo.gr
Με τον Ιωάννη-Ηλία γνωριζόμαστε κάποια χρόνια και είναι από τα πιο αξιόλογα νέα παιδιά που ξέρω. Συνειδητοποιημένος, ακομπλεξάριστος, ευαίσθητος, ενθουσιώδης, χιουμορίστας, φιλομαθής, με ευρύ πνεύμα και έντονο ενδιαφέρον για τα κοινά, ζει τα τελευταία τρία χρόνια στην Κρήτη, όπου σπουδάζει και ταυτόχρονα εργάζεται. Οπότε το σοκ μου, όταν συνειδητοποίησα ότι αυτός και ένας φίλος του ήταν τα θύματα της απρόκλητης δολοφονικής επίθεσης στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου, ήταν διπλό: οκτώ ράμματα στο βλέφαρο και τα ζυγωματικά, δύο μεγάλα αιματώματα και στα δύο μάτια, το ένα ακόμα μπλαβιασμένο και κλειστό. Διπλή ήταν όμως και η ικανοποίηση σαν έμαθα ότι αφενός τη σκαπούλαρε, αφετέρου έσπευσε άμεσα να το κάνει θέμα στα ΜΜΕ, ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, ώστε αυτό να λειτουργήσει αποτρεπτικά για επίδοξους τυχόν μιμητές. Στο πλευρό του, μάλιστα, βρέθηκαν όχι μόνο ο πατέρας, οι φίλοι και η πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά και πολλοί Κρητικοί που είναι στην απέναντι πλευρά από εκείνη της «χύμα» ματσίλας, του τσαμπουκά ως ιδεολογίας και της φτιασιδωμένης σε τάχα «ηρωική παράδοση» βαρβαρότητας που χαρακτηρίζει μια κατηγορία ντόπιων, βαθιά νυχτωμένη στον περιχαρακωμένο, ασπρόμαυρο, άξενο κόσμο της. Τον πέτυχα κάπου μεταξύ Ασφάλειας, όπου συνεχίζει να καταθέτει, και νοσοκομείου, όπου μπαινοβγαίνει αυτές τις μέρες γιατί μπορεί το χειρότερο να αποφεύχθηκε, η αποθεραπεία όμως θέλει χρόνο, ειδικά όσον αφορά το ψυχολογικό της μέρος. Λόγω των τραυμάτων του δυσκολευόταν να μιλήσει στο τηλέφωνο –πονάει κιόλας ακόμα–, όμως επιμένει να φτάσει την ιστορία αυτή μέχρι τα άκρα. Όχι, μου λέει, δεν θα περάσει ο δικός τους νόμος της τρομοκρατίας και της σιωπής. Και, ναι, φυσικά θα δώσει το παρών στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που προγραμματίζεται μεθαύριο Σάββατο στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου (21:00).
— Καταρχάς, πώς είσαι τώρα, τρεις μέρες μετά το συμβάν;
Κοίτα, ευτυχώς και για πολύ λίγο δεν έπαθα κάποια σοβαρή ζημιά. Τα πρηξίματα υποχωρούν σιγά-σιγά, οι πόνοι το ίδιο, το αριστερό μάτι ξανανοίγει. Αυτό που δεν ξεπερνιέται εύκολα, ρε Θοδωρή, είναι το ψυχολογικό σοκ, η αίσθηση ύπαρξης μιας σοβαρής απειλής που πριν δεν υπήρχε. Εκείνο άλλωστε που μας εντυπωσίασε περισσότερο δεν ήταν η εντελώς αναίτια και απρόκλητη επίθεση καθαυτή, όσο οι προθέσεις αυτών των ψυχάκηδων, που ήταν καθαρά δολοφονικές. Χτυπούσαν αποκλειστικά και μόνο στο κεφάλι με χέρια, πόδια, ακόμα και σιδερογροθιές, όπως διαπίστωσαν οι γιατροί από τα τραύματα. Πέρασα ξανά χτες βράδυ από το σημείο της επίθεσης και το αίμα μου είναι ακόμα εκεί, στο κατώφλι ενός ακατοίκητου σπιτιού.
— Πώς και πού συνέβη το περιστατικό;
Ήταν δύο τα ξημερώματα και ξεναγούσα τον φίλο μου τον Αντώνη στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου, κουβεντιάζαμε μάλιστα την ώρα εκείνη για την ευχαρίστηση, την ηρεμία και την ασφάλεια που νιώθει κανείς σουλατσάροντας στα στενά σοκάκια μιας τόσο γραφικής –και πολύ τουριστικής, βεβαίως– γειτονιάς, που για όσους μένουμε εκεί γύρω είναι ένα μέρος πολύ οικείο, κάτι σαν προέκταση της αυλής του σπιτιού μας. Καθώς φτάναμε στο σημείο που λέγεται «Ελιδάκι» κι ενώ τρώγαμε αμέριμνοι κάτι σάντουιτς, εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά μας και μας όρμησαν. Εκείνος πρόλαβε να ξεφύγει ύστερα από τα πρώτα χτυπήματα, εγώ, δυστυχώς, όχι.
— Γνωρίζατε μήπως τους δράστες; Σας είπαν κάτι που να «δικαιολογούσε» την ενέργειά τους;
Όχι, δεν θυμάμαι να ειπώθηκε κάτι πριν. Ίσως μια παραπλανητική ερώτηση τύπου «από πού πάνε για το τάδε μέρος». Λέγανε και κάτι κουβέντες καθώς μας χτυπούσαν, πιθανόν να ήταν απλώς ασυναρτησίες. Ήτανε τρελαμένοι, ίσως και πιωμένοι ή φτιαγμένοι άγνωστο με τι ουσία – δεν κατάφερα, πάντως, να συγκρατήσω τίποτα στην κατάσταση που ήμουν. Το σίγουρο είναι πως τα καθάρματα αυτά δεν θέλανε ούτε να μας εκφοβίσουν απλώς ούτε να μας ληστέψουν. Θέλανε να μας σκοτώσουν και μοιάζανε τόσο σίγουροι ότι δεν θα λογοδοτούσαν πουθενά, ώστε δεν ένιωθαν καν την ανάγκη να καλύψουν τα πρόσωπά τους.
— Ήταν ομοφοβική η επίθεση, όπως ειπώθηκε;
Θα σε γελάσω. Ούτε εγώ ούτε ο φίλος μου είμαστε θηλυπρεπείς, δεν κάνουμε «κρα», δεν το γράφουμε στο κούτελο, που λένε. Ούτε φυσικά έπαιξε κάτι τύπου φλερτ με τους δράστες, ώστε να «στραβώσουν». Ίσως πιάσανε κάτι στον αέρα στην κουβέντα μας που να μας «πρόδωσε», ίσως να μας πέρασαν για ζευγάρι, άρα το ομοφοβικό στοιχείο είναι πολύ πιθανό να έπαιξε κάποιον ρόλο. Όμως πιστεύω ότι βασικά βρεθήκαμε τη λάθος ώρα στο λάθος μέρος, ότι οι δράστες απλώς αναζητούσαν κάποιον ευάλωτο στόχο να ξεσπάσουν, αδιάφορο αν ήταν γκέι, μετανάστης, άσχετος, γυναίκα μόνη της που ενδεχομένως να έπεφτε και θύμα βιασμού.
— Άλλα ομοφοβικά περιστατικά έχεις βιώσει στην Κρήτη; Ξέρω ότι δεν είσαι άνθρωπος που «κρύβεται».
Όχι, ποτέ, έχω περπατήσει στο Ρέθυμνο ακόμα και μέρα μεσημέρι χέρι-χέρι με σχέση μου, δεν ακούσαμε κανένα σχόλιο. Ούτε άλλοι φίλοι που με έχουν επισκεφθεί έχουν διαμαρτυρηθεί για κάτι σχετικό. Δεν ξέρω βέβαια τι θα συνέβαινε αν ήμουν ντόπιος. Το μόνο σχετικό που θυμάμαι είναι ότι ένα βράδυ που χόρευα –επαγγελματικά, μεροκάματο έβγαζα– σε κάποιο κλαμπ, με πλησίασε ένας ντόπιος και μου είπε αυστηρά «ρε φίλε, γίνεται να μην κουνιέσαι σαν το φίδι μπροστά μου;», τον έβαλα όμως εύκολα στη θέση του, ρωτώντας τον αν αυτό τον καυλώνει!
— Μήπως είχες ενδεχομένως στοχοποιηθεί; Ασχολείσαι με τα κοινά, συμμετέχεις και στο κρητικό Pride (του Ηρακλείου).
Επαναλαμβάνω ότι δεν μου φάνηκε για στημένη ενέδρα ούτε για επίθεση που αφορούσε εμένα προσωπικά. Κοίτα, στο Ρέθυμνο και στην Κρήτη γενικά συνυπάρχουν δύο κόσμοι: αυτός της ανεκτικότητας, της συντροφικότητας, της καλώς νοούμενης λεβεντιάς και ο άλλος, ο φοβικός, ο βίαιος, ο βαθιά συντηρητικός, ο ταμπουρωμένος σε αξίες και παραδόσεις διαστρεβλωμένες. Αυτός ο δεύτερος δεν είναι ορατός στη «βιτρίνα», δεν τον αντιλαμβάνεται εύκολα ο απλός επισκέπτης, είναι όμως πάντα εκεί και ποτέ δεν ξέρεις πότε θα μουντζουρώσει την εικόνα.
Πηγή: www.lifo.gr
1 Σχόλιο
Σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογώ τον ξυλοδαρμό που υπέστη το θύμα αλλά αν δεν υπήρχε φωτιά δεν θα υπήρχε και καπνός. και η βίαια δράση φερνή πάντα αντίδραση , Βίαια δράση ήταν το Gey νομοσχέδιο της ψευτο κυβέρνησης,αλλά και η συμπεριφορά κάποιων Gay που ενώ γνωρίζουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν δέχονται Εβραίο Gay συμπεριφορές και σε κάποια μέρη της Ελλάδας πολύ περισσότερο από αλλά που σκοπό έχουν να προσηλυτίσουν και να διαφθείρουν νέους και όχι μόνο. Το θύμα μας λέει ότι αυτός και ο φίλος του δεν ήταν θηλυπρεπείς δεν έκραζαν και δεν έγραφαν στο κούτελο τους ότι ήταν Gay και ότι περπατούσε χέρι χέρι μέρα μεσημέρι με το αγόρι του και ότι χόρευε ξεβρακώνονταν για το μεροκάματο, Και όταν κάποιος σύντεκνος του γιατί λικνίζεστε σαν το φίδι, Ο φίλος μας τον έβαλε στην θέση του ρωτώντας τον αν καυλώνει..Αυτός είναι τάχα ένας νέος που κατ τα αλλά κάνει διδακτορικό αν είναι έτσι θα είναι συστιμηκο αέρος αέρος αλά τσιπρα..το γεγονός οι κάποιοι προδότες ψηφίσαν ένα Εβραίο Gay νομοσχέδιο αυτό δεν σημαίνει οι πολίτες το ασπάζονται . ούτε οι Gay να εορτάζουν τα επινίκια φωνασκώντας γιατί προκαλούν. ακτιβισμός