Στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο προτάθηκε μια λίστα ονομάτων ( δείτε εδώ). Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες για να κριθούν αναλυτικά όλες οι προσωπικότητες. Ούτε θα κρύψουμε στο σωρό οδωνύμια που προκάλεσαν συζητήσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο όπως του Αρχιμανδρίτη Βενέδικτου. Μαζί με αυτό, η πλειοψηφία των οδωνύμιων περιλάμβανε προσωπικότητες με άμεση ή έμμεση σχέση με την εκκλησία, δωρητές και πρόσωπα που έως χθες ζούσαν ανάμεσά μας και προσέφεραν στην πόλη όπως του καθηγητού Αθανάσιου Παλιούρα, του Γεώργιου Μπόκα και του Αντιδήμαρχου Θεόδωρου Λαδά.
Για να γίνει μια προσπάθεια πλήρους αντίληψης του ζητήματος ονοματοδοσίας των δρόμων μιας πόλης, ας ανατρέξουμε στην μεταπολεμική εποχή των ιδεολογικών χαρακωμάτων. Ήταν η εποχή όπου η σιωπή για τους 120 έπνιγε την Αγρινιώτικη κοινωνία. Από την αντίθετη πλευρά εκλαμβάνονταν ως ιδεολογική αντεπίθεση εκ των αριστερών. Το αποτέλεσμα είναι να την πληρώνουν οι δρόμοι εκατέρωθεν. Οι οδοί μεταβάλλονταν στην ουσία σε ιδεολογικά οδοφράγματα αντιπαράθεσης.
Αυτό συνεχίστηκε και στην σημερινή εποχή. Μόνο που η νοηματοδότηση των δρόμων έχασε το αρχικό της μήνυμα. Από ιδεολογική σημαία ξέπεσε στην ερημιά της ιδεολογικής απαξίωσης. Στην Ελλάδα της μνημονιακής κρίσης, οι ιδεολογίες αναγκαστικά αναθεωρήθηκαν και μαζί με αυτές και οι πολιτικές τάσεις. Όχι, δεν ήταν μόνο η αριστερά και το κέντρο, αλλά και η δεξιά. Ενώ η κεντροαριστερά αναγκάστηκε να καταφύγει σε σχεδιασμό ανάσχεσης της οικονομικής κατάρρευσης αντί της ευημερίας, η δεξιά αναγκάστηκε και αυτή από την πλευρά της να αναζητά την ταυτότητα της ακροβατώντας ανάμεσα από τον νερόβραστο νεοφιλελευθερισμό, την “παλιακή” λαϊκή δεξιά παραμερίζοντας τα εθνικόφρονα στοιχεία.
Η όλη αυτή αναθεώρηση έφερε άλλο νόημα στην ονοματοθεσία. Πλέον δεν δίνονται άλλα ονόματα τύπου Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, που δίνονταν έως το 2010 και που παρέπεμπαν στο απαξιωμένο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Η ονοματοθεσία έστρεψε το ενδιαφέρον της σε κοινωνικές τάσεις και στην τόνωση συμμαχιών. Στην περίπτωση του Αγρινίου ένας καλός σύμμαχος για μια δημοτική αρχή κεντροδεξιάς αφετηρίας ήταν π.χ. ότι είχε να κάνει με θρησκεία γενικά και αόριστα. Αν αύριο υπήρχε μια κεντροαριστερά δημοτική αρχή, ίσως έκανε και αυτή τις δικές της επιλογές, π.χ. από τον κόσμο των τεχνών, όπως συνήθιζε να κάνει την δεκαετία του ’90.
Επειδή όμως η εποχή ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων τύπου Μακρόν θα μετεμφυτευτεί στην Ελλάδα, όχι σε κεντρική πολιτική σκηνή αλλά αρκετά σε αυτοδιοικητικά σχήματα, η ονοματοδοσία είναι ένα εργαλείο επιλογής για κοινότητες ανθρώπων που έχουν κάποιες συγκεκριμένες αξίες. Το ζήτημα “ανεξάρτητος” θα απασχολήσει πολύ περισσότερο την αυτοδιοίκηση πανελλαδικά, αν όχι για την περίπτωση του Αγρινίου, που κάθε τι έρχεται ή πολύ γρήγορα ή με χρονοκαθυστέρηση. Ό,τι και να κρύβει το ανεξάρτητος (αδέσποτο κεντροαριστερό, κεντροδεξιό, τεχνοκράτη, ρομαντικό ή “λαγό άλλων) θα σκοντάψει στα ιδεολογικά αναχώματα της επιλογής. Και ένα από αυτά είναι η επιλογή ονομάτων για τους δρόμους: Ο πωρωμένος π.χ. αριστερός θα πάει στον Δήμαρχο που θα βαφτίσει Τσε Γκεβάρα έναν δρόμο, έστω και αν δεν εφαρμόζει αριστερή πολιτική.
Για αυτό λοιπόν τα ονόματα πλέον μεταλλάχθηκαν σε ύστατα ιδεολογικά αναχώματα σε μια εποχή που οι πολιτικές αξίες καταρρέουν. Ας το δούμε κατά αυτόν τον τρόπο αποστασιωποιημένα και ας αναζητήσουμε άλλους λοιπόν αντιπάλους στην απέναντι πλευρά της διελκυστίνδας.
Λ.Υ.