Γράφει ο Μανώλης Πέπονας (φοιτητής Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων)
Ο σεβασμός απέναντι στην ιστορία είναι καθήκον για κάθε άνθρωπο. Προσδίδει τον τρόπο με τον οποίο βλέπει το παρελθόν του, ζει το παρόν του και -πολύ περισσότερο- σχεδιάζει το μέλλον του. Κάθε φορά που ένα σύμβολο ατιμάζεται, ατιμάζεται η ίδια η ιστορία. Σε αυτό το πλαίσιο, η κατάσταση της πλατείας Δημάδη, θα πρέπει να μας οδηγήσει σε σκέψεις.
Η συγκεκριμένη πλατεία, πριν από λίγα χρόνια ήταν τόπος συγκέντρωσης για νεαρούς skaters. Καθώς η συγκεκριμένη μόδα πέρασε και τα παιδιά αυτά σταμάτισαν να προστατεύουν με την παρουσία τους την περιοχή, τα φαινόμενα βανδαλισμού έγιναν όλο και πιο συχνά. Το άγαλμα, το οποίο ουκ ολίγες φορές είχε καταστεί στόχος στο παρελθόν, αφέθηκε στην τύχη του. Τα αποτελέσματα φαίνονται με την πρώτη ματιά.
Υπάρχει η εύκολη λύση να αποδοθούν ευθύνες στις δημοτικές αρχές ή την αστυνομία. Πράγματι, κανείς δεν προστάτευσε το μνημείο όπως έπρεπε. Επίσης το γεγονός πως οι ζημιές ουδέποτε αποκαταστάθηκαν βαραίνει ακόμη περισσότερο την τοπική αυτοδιοίκηση. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα; Δυστυχώς το πρόβλημα είναι βαθύτερο: τα άτομα που έγραψαν πάνω στο άγαλμα δεν έμαθαν ποτέ ούτε τη σημασία του, ούτε το τί συμβολίζει. Πολύ φοβάμαι μάλιστα πως δεν γνωρίζουν καν για τους συγκεκριμένους αγώνες που αποτυπώνονται στο συγκεκριμένο έργο και το πως άλλαξαν την πορεία ενός ολόκληρου λαού.
Οι εικόνες ορισμένες φορές αποτυπώνουν μια κατάσταση πολύ καλύτερα από τις λέξεις. Δεν χρειάζονται έξοχες πένες για να περιγράψουν την ασέβεια που διαπράτεται με τη βεβήλωση μνημείων. Η Επανάσταση του 1821, η Εθνική Αντίσταση και όλα τα υπόλοιπα καθοριστικά για την χώρα μας γεγονότα, εγγράφονται στη μνήμη με την κατασκευή μνημειακών έργων. Εγγράφονται και επαναπροσδιορίζονται. Θα ήταν τραγικό, μα απαραίτητο, το να σκεφτεί κανείς πως η καταστροφή των μνημείων δεν είναι απλά η καταστροφή κάποιων άσπρων αγαλμάτων, αλλά η καταστροφή της ίδιας μας της ιστορίας.