Του Λίνου Υφαντή,
Η πόλη σιγά σιγά αφήνει πίσω την πρωτόγνωρη αυτή κρίση. Ας πιστεύουμε πάντα τη θετική εκδοχή και ας μην προδικάζουμε νέα συμβάντα από το φθινόπωρο που δεν είδαμε ακόμα.
Η υγειονομική αυτή κρίση άφησε πίσω της ένα θετικό. Μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τις πόλεις που ζούμε και εν προκειμένω το Αγρίνιο μέσα από χώρους που δεν περνούσαμε ποτέ. Ο Ρηγανάς, οι εργατικές, το πρώην ρέμα “Ρεμπελιά” και το τούνελ είχαν τις τιμητικές τους. Αφορά όσους το ήξεραν και σύχναζαν εκεί και πολύ περισσότερο για όσους το γνώριζαν.
Τώρα πλέον τα πράγματα ανακτούν τη σχέση τους με το κέντρο. Οι περισσότεροι πλέον παύουν να είναι σκόρπιοι και σιγά σιγά γυρίζουν εκεί. Μαζί με αυτά επιστρέφουν οι δραστηριότητες, οι προβληματισμοί της και τα συσσωρευμένα νέα από αυτό το ξέσκασμα. Μόνο που τα λιγοστά παγκάκια δεν χωρούν την ανάγκη αυτής συνάντησης, αφού τα τραπεζοκαθίσματα δεν έχουν ακόμα το οκ να απλωθούν.
Ακόμα και αυτό να συμβεί, ουδείς γνωρίζει με ποιους όρους θα συμβεί στην πραγματικότητα. Όπως και να χει, η πόλη δεν αποδεικνύεται φυγόκεντρη, αλλά η έλξη του κέντρου δεν ανατρέπεται εύκολα, ούτε ως κεκτημένη συνήθεια ούτε ως ανάγκη. Άλλωστε το Αγρίνιο ποτέ δεν υπήρξε πολυκεντρική πόλη.
Για αυτό την πόλη δεν την χωρούν ποτέ τα παγκάκια, τα οποία τις απογευματινές ώρες δεν βρίσκει κάποιος εύκολα να καθίσει, ιδίως στο κέντρο. Ας μετρήσουμε λοιπόν αντίστροφα την επιστροφή μας από την περιπέτεια που μόλις περάσαμε.