Νομίζουν οι διάφοροι νεαροί που ασχολούνται με την μπάλα και αρθρογραφούν στας Αθήνας ότι ξέρουν το βάθος και την πολυπλοκότητα της αγρινιώτικης κουζίνας; Νομίζουν ότι μπορούν να περιορίσουν την αδάμαστη γαστρονομική ψυχή της περιοχής κλείνοντάς την σε «ψητά» γενικώς και αορίστως;
Διαβάσαμε, φίλοι και φίλες, ένα άρθρο σε πολύ δημοφιλές site σχετικά με το τι θα περιλάμβανε το μενού που θα πήγαινε τους ανθρώπους του VAR ανάλογα με την πόλη. Αφορμή η γνωστή εικόνα με τα σουβλάκια που έφτασαν στην αίθουσα στη Λαμία, την κατάλληλη στιγμή: στην πρώτη ζωντανή σύνδεση της ελληνικής τηλεόρασης με την συγκεκριμένη καινοτομία.
Για το γήπεδο του Παναιτωλικού, λοιπόν, ποιά λένε οι αδαείς ότι θα ήταν τα ιδανικά εδέσματα; Όπως κάπου στα βόρεια προάστια της Αθήνας θα ήταν, λέει, η ιταλική κουζίνα, εδώ θα ήταν τα ψητά. Καταρχήν ποια «ψητά»; Το γουρουνόπουλο και η προβατίνα που αναφέρονται μόνο; Και τα φρυγαδέλια(όχι «φρυγανέλια», έλεος!), τα κοκορέτσια, τα θεόρατα χειροποίητα σουβλάκια; Που είναι αυτά τα εμβληματικά εδέσματα; Αιδώς, Αργείοι.
Κι όμως, αυτά όλα δεν είναι οι σπεσιαλιτέ της περιοχής. Όσοι ξέρουν καλό Αγρίνιο αναγνωρίζουν ως κορυφή της γαστρονομίας τις πίτες μας! Και μόνον αυτές! Ειδικά χορτόπιτες και κολοκυθόπιτες σπιτικές. Αυτές έπρεπε να ανακαλύψουν οι Αθηναίοι και ό χι να πέσουν στην εύκολη λύση των «ψητών». Θα δοθεί μάχη για τον καλό αυτόν σκοπό.
Για να το εξηγήσουμε ακόμη καλύτερα θα θυμίσουμε το γνωστό περιστατικό με τον παλαιό μεγάλο Αγρινιώτη άσο, τον Στράτο Αποστολάκη. Δεν ενθυμούμαστε αν ήταν στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό όταν του είχαν πάρει μια συνέντευξη που ήταν κάπως… lifestyle. Εκεί λοιπόν τον ρώτησαν ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό, ποιο δεν θα μπορούσε να αποχωριστεί ποτέ. Όπου και απάντησε ο Καστρακιώτης άσος το κλασικό πλέον «τ’ς πίτες τ’ς μάνας μ’! Το καλύτερο φαΐ…»!
Για να μαθαίνουν οι νεότεροι μερικά πράγματα.
ο (υ)περαστικός