- του ΣΠΥΡΟΥ ΧΑΡ. ΤΑΓΚΑ *
Τώρα που η συζήτηση για το αν θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να παραμείνουν τα «θρησκευτικά» στα σχολεία ως έχουν, αφενός, μειδίασα, διότι, είπα : «Για δείτε με τι πράγματα ασχολείται ακόμη, μια ευρωπαϊκή (έστω χρεωκοπημένη και καταβαραθρωμένη), χώρα; – αυτά τα ζητήματα οι δυτικές κοινωνίες τα ‘χουν λύσει προ πολλού : από τότε που κατάλαβαν πως οι αρχές του φιλελευθερισμού, – της ελευθερίας στο λόγο και της ανοχής, στήνουν πιο στέρεες βάσεις και ταυτότητες για τα έθνη που θέλουν να είναι μπροστά και, αφετέρου, ξαναθυμήθηκα τον καλό δάσκαλο (στη γραφή), – αρθρογράφο, συγγραφέα και μεταφραστή Κωστή Παπαγιώργη (Νεοχώρι Υπάτης 1947 – Αθήνα 2014).
Τον διανοούμενο, δηλαδή, Κωστή Παπαγιώργη που, τουλάχιστον, με τα δύο ιστορικά του δοκίμια : «Τα Καπάκια» και τον «Κανέλλο Δεληγιάννη», απέδειξε και κατέδειξε εμπεριστατωμένα· πάνω σε ποιες σαθρές βάσεις οικοδομήθηκε το νέο ελληνικό κράτος. Ποιος ήταν, τελικά, ο ρόλος όλων αυτών των θρυλικών ηρώων που δημιούργησε από σκόπιμη αναγκαιότητα η «εθνική ιστορία» και, βεβαίως, ποιος ο ρόλος της (επίσημης), τουλάχιστον, εκκλησίας, καθώς, σύμφωνα με τον οθωμανικό καταστατικό χάρτη ο εκάστοτε Πατριάρχης κατείχε αξίωμα αντίστοιχο και ανάλογο με αυτό ενός υπουργού του Ντιβανιού* (ως ο αναγνωρισμένος αρχηγός του ρούμ μιλιέτ).
Στα «Καπάκια»· μαθαίνουμε πώς κάτι λεβέντες – πρωτοπαλίκαρα σαν τον Οδ. Ανδρούτσο και τον Γ. Καραϊσκάκη (Αληπασαλήδες τους ορίζει επιτηδευμένα ο Κωστής Παπαγιώργης καίτοι εκπαιδεύτηκαν σε όλα τους – από αντίληψη μέχρι τακτική συμπεριφορά -, στις στρατιωτικές σχολές του πασά των Γιαννίνων), η μόνη τους έγνοια ήταν πως θα διαφυλάξουν τις εξουσίες τους επί των εδαφών πού αφέντευαν – κάνοντας τα περιβόητα «καπάκια» με τις οθωμανικές στρατιωτικές αρχές. Επίσης, μαθαίνουμε τι τραγικό ρόλο έπαιξαν στους εμφυλίους και ενώ υποτίθεται πολεμούσαν τον Τούρκο (Βλ. ο μέγας Ανδρούτσος το «’φαγε» το κεφάλι του από το μαθητή του Γκούρα), ενώ ο Καραϊσκάκης (που ανέμιζε το εσώρουχο της αρχόντισσας Ζαϊμαινας ως λάφυρο κατά τον Εμφύλιο με τους Μοραΐτες), τη γλύτωσε (αρχικά), αλλάζοντας στάση – όπερ και εδοξάσθη, για να δολοφονηθεί, όμως, κι αυτός στη συνέχεια κατά τη μάχη του Φαλήρου.
Στον «Κανέλλο Δεληγιάννη»· μαθαίνουμε, κοντολογίς, πως έβλεπε αρχικά την επανάσταση ο δεσπότης των Παλαιών Πατρών Γερμανός, όστις, αρχηγός των προκρίτων και κοτζαμπάσηδων του Μοριά· δεν έβλεπε με καλό μάτι μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση, καθότι, συνάμα, την ανέλυε και σαν κοινωνική. Έτσι, κυνήγαγε τον Παπαφλέσσα (όχι τόσο ενάρετος και τούτος που κατά την παραμονή του στην Πόλη ως «απόστολος» της φιλικής κατηγορήθηκε από τις αυτοκρατορικές αστυνομικές Αρχές για έκλυτη ζωή και άλλα τινά), «σαν ο διάβολος το λιβάνι» : δεν τον άφηνε, παρά τις διαβεβαιώσεις, επουδενί να… «σχίσει το προσωπείο». Εξ άλλου, μαθαίνουμε ότι ο μεγαλύτερος ήρωας της σύγχρονης ιστορίας μας – ο Θεοδωράκης Κολοκοτρώνης, ήταν αρχηγός πασών των κλεφτών και, κάποτε, της προσωπικής φρουράς του Κ. Δεληγιάννη· δεν ήταν τίποτε άλλο από σφετεριστής αυτών των ίδιων που τον έβαλαν αρχιστράτηγο και σκληρός θιασώτης ενός «γκουβέρνο μιλιτάρε», ήγουν, μιας δικτατορικής κυβέρνησης για τους Έλληνες.
Όθεν, (μου πέρασε από το μυαλό), ότι, εφόσον, καλή ώρα γίνεται συζήτηση για το αν η Ελλάδα θα συνεχίσει ή όχι ως το ημιθεοκρατικό καθεστώς (συνέχεια της Τουρκοκρατίας και του μεσαιωνικού δεσποτισμού), καλό θα ήταν να γίνει μια συζήτηση και για την ίδια, την Ιστορία μας (!), καθώς, ουσιαστικά μέσα σ’ αυτό το κλίμα στρέβλωσης, παραπλάνησης και σφετερισμού θεσμών και εξουσιών στην Ελλάδα, παρήχθησαν οι μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις του νέου εθνικού Κράτους. Εκεί, θα μπορούσαμε να καταλάβουμε καλύτερα το ποιοι είμαστε (που πήγαν και πως ενσωματώθηκαν όλες αυτές οι εθνότητες και λαότητες που ήταν διάσπαρτες στον ελληνικό χώρο), γιατί πορευτήκαμε – έτσι όπως πορευτήκαμε· και γιατί καταλήξαμε, τελικώς, να είμαστε ένα εκφυλισμένο κράτος – και λαός μαζί…
(*) Ντιβάνι : το ανώτατο συμβούλιο διοίκησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που εν αρχή συνεδρίαζε κάθε μέρα υπό την προεδρία του Σουλτάνου ή του Μεγάλου Βεζίρη (βλ. ο πρωθυπουργός). Αργότερα, χαλάρωσε και λάμβανε μέρος μόνο μια φορά την εβδομάδα με τη συμμετοχή του Μεγάλου Βεζίρη και των λοιπών Βεζίρηδων (βλ. των υπουργών). Κάτι σαν το σημερινό δικό μας Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά, με πιο διευρυμένες δυνατότητες και εξουσίες. Ντιβάνια υπήρχαν και τοπικά, όπου, έπαιρναν μέρος και Έλληνες πρόκριτοι και κοτζαμπάσηδες.
*Στο Μatrix 24
1 Σχόλιο
Αν και το κείμενο αυτό σε αδικεί κ. τάνγκα δεν έχω να πω παρά ένα μπράβο. Τουλάχιστο εσύ έκατσες και διάβασες και δεν έγινες δημόσιος υπάλληλος ή ακόλουθος σφουγκοκολάριος κανενός από αυτούς που κάνουν ακόμη τους τους κάποιους αλλά στην ουσία λεηλάτησαν και κατέστρεψαν το τόπο.
κ.θ