Γράφει ο Σπύρος Τάγκας
Χωρίς και παλιότερα η χώρα μας να ήταν αυτό που εννοούμε και ορίζουμε ένας… “εύκολος τόπος”, έχει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαπενταετία (επίσημα), που πράγματι είναι σε… ελεύθερη πτώση με την προοπτική, μάλιστα, να μη βρεθεί το σωτήριο και λυτρωτικό εκείνο αλεξίπτωτο-ανάχωμα που θα την προφυλάξει από την τελική πρόσκρουση!
Όλοι, περίπου, γνωρίζουμε πως αυτή-τούτη η διεργασία αποσύνθεσης και κατάρρευσης είναι μακρά και έχει αντικειμενικά αίτια και αναφορές : η διαχείριση της χρεωκοπίας και, παραπέρα, των δημοσιονομικών μέτρων εξυγίανσης (αυτολεξεί), από την πολιτική τάξη της χώρας, προκάλεσαν βαρύ πλήγμα και σοκ στην ελληνική κοινωνία, ήτις συγχυσμένη και αμήχανη, έκτοτε ολισθαίνει ασταμάτητα!
Ωστόσο, όσο και αν το πλήγμα και το σοκ ήταν βαθύ, μες τα χρόνια αυτά συνέβη κάτι που, ιστορικά-κοινωνικά, δεν έχει μίμηση ούτε αντίγραφο! Ο ίδιος Λαός, οι ίδιοι, οιονεί, Άνθρωποι που και παλιότερα υπέφεραν και ταλαιπωρούνταν το ίδιο, κάποια στιγμή κατανοούσαν με ενάργεια το πρόβλημα και που βρίσκονταν – συνέσφιγγαν, έτσι, τις σχέσεις τους, συνεργάζονταν, έδιναν κουράγιο ο ένας τον άλλον και, εν πολλοίς, ξανάβρισκαν την ηθική ταυτότητά τους που είχε ως κεντρικό άξονα και αναφορά, την Φιλοτιμία, την Ανθρωπιά και τον Αγώνα.
Μπορεί, βέβαια, τα χρόνια να άλλαξαν, να ζούμε πλέον σε οικουμενικές-παγκόσμιες (γεωπολιτικές, γεωοικονομικές) συνθήκες και καταστάσεις που, αλήθεια, ναι, πιέζουν αφόρητα, συγχύζουν και αλλοτριώνουν γρήγορα χαρακτήρες και υποκείμενα, εν τούτοις, από την μια ως την άλλη κατάσταση, υπάρχει μια άβυσσος, καίτοι καταγράφεται πια ως συλλογική αδυναμία και ανεπάρκεια να διατηρήσουμε την δική μας – την ιδιαίτερη ταυτότητά μας. Δύναται αυτή η ταυτότητα να μην ήταν ποτέ, ακριβώς, κάτι εξαιρετικό και θαυμαστό σαν ποιότητα – γεγονός όμως είναι, πως τις πιο δύσκολες στιγμές του νεότερου και πιο σύγχρονου ελληνισμού, έπαιζε καθοριστικό ρόλο για την επιβίωση και την συνέχειά του.
Κοντολογίς, ο Λαός αυτός, σαν να κουράστηκε και έπαψε να προσπαθεί! Κι έπαψε, θαρρείς, να πιστεύει σε μια νέα προσπάθεια -έστω αμυντικής φύσεως- που, αφενός, θα τον κρατήσει και, αφετέρου, θα τον πάει στο αύριο. Μαζί με αυτό απώλεσε -ανεπιστρεπτί κατ’ εκτίμηση- τα ψυχικά και ηθικά αποθέματα που τον συντηρούσαν όρθιο! Τα πράγματα, όθεν, δείχνουν πολύ δύσκολα κι αν προσθέσουμε σε αυτό τις συνεχείς μεταβολές, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα της εποχής, θα εξελιχθούν σε ακόμη πιο δύσκολα!
Τώρα, λοιπόν, είναι η ώρα να βρεθεί και να δουλευτεί ένα συνεκτικό σχέδιο σωτηρίας απ’ όλους – μπροστά, επιτέλους, οι Πατριώτες, οι συγκροτημένοι, οι φωτισμένοι – αν υπάρχουν, βέβαια, ακόμη τέτοιοι και είναι διατεθειμένοι να βάλουν το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων! Λίγο μετά, θα είναι τελείως αργά, διότι, όπως έλεγαν και οι παλιότεροι-προικισμένοι Ρωμιοί θυμόσοφοι : “Θα χάσουμε τ’ αυγά και τα πασχάλια!”, ήγουν δεν θα έχουμε πουθενά βάση (και ταυτότητα) για να πιαστούμε και να υπάρξουμε…
*ΠΗΓΗ: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ – “ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ των ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ”