Το χθεσινό άρθρο του Λίνου Υφαντή, εδώ στη στήλη, είναι κρυστάλλινο για τις προθέσεις που πρέπει να έχει κάποιος Αγρινιώτης για την ακαδημαϊκή ζωή της πόλης του αλλά και πολύ βοηθητικό για τον τρόπο που πρέπει να κινηθούμε. Το πιο κρίσιμο σημείο είναι εκεί που λέει πως έτσι γίνονται οι διεκδικήσεις σε τέτοια ζητήματα, αναφερόμενος στο αίτημα για επανίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας.
Θα ήθελα να προσθέσω ποιες είναι οι τρεις παγίδες στις οποίες, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να πέσει το Αγρίνιο σε αυτό το θέμα. Για την ακρίβεια, στην μία έχει ήδη πέσει με το κεφάλι. Είναι η παγίδα των «παράλληλων» επιδιώξεων από τους παράγοντες της περιοχής. Δεν συμφωνούμε ούτε στο τι θα ζητήσουμε ως πόλη αλλά και ούτε ποιοι πρέπει να μας εκπροσωπήσουν σε αυτό. Πιο συγκεκριμένα, ποιοι δικαιούνται να μας εκπροσωπήσουν και να πάρουν και τον ανάλογο credit.
Η δεύτερη παγίδα έχει να κάνει με τον μαξιμαλισμό της επιδίωξης για επανίδρυση του Π.Δ.Ε. Σαφώς και έτσι γίνονται οι διεκδικήσεις, οι διαπραγματεύσεις κ.ο.κ., αρκεί να ξέρεις πότε πρέπει να σταματήσεις να ζητάς και πότε σου προσφέρθηκε η καλύτερη δυνατή πρόταση. Διότι, αλλιώς, κινδυνεύεις να διαπραγματεύεσαι αιώνια και να παίρνεις όλο και λιγότερα, κάπως σαν την κυβέρνηση. Κάποιοι π.χ. είναι πεπεισμένοι ότι αυτή την εποχή δεν είναι δυνατόν να ιδρυθεί νέο κρατικό Πανεπιστήμιο αλλά ότι τα τμήματα μπορούν να παραμείνουν στην πόλη.
Τρίτη και τελευταία παγίδα; Ο κίνδυνος να συζητάμε εμείς για κάτι που όχι απλά δεν το θέλουν πια οι φοιτητές και οι καθηγητές αλλά και πολλοί που ιδεολογικά δεν δέχονται ως έννοιες το «τοπικό συμφέρον», την επιδίωξη του «κέρδους» ή τις ανάγκες της πόλης. Αυτοί οι δεύτεροι άρχισαν ήδη να βάζουν από τη μια «το μέλλον των παιδιών και την δωρεάν(;) και δημόσια(;) Παιδεία» και από την άλλη «τα τοπικά, επιχειρηματικά και… οικοπεδικά συμφέροντα». Καταλαβαίνετε πως αν πάει εκεί η κουβέντα το Αγρίνιο έχει χάσει από χέρι, στην Ελλάδα ζούμε, αν ήμασταν μια κανονική χώρα θα είχαμε εδώ και χρόνια μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά πανεπιστημιακά ιδρύματα και δεν θα στέλναμε τα παιδιά για σπουδές στην σκληρή και άκαρδη Δύση.
Οι φίλοι φοιτητές και καθηγητές στα τμήματα του Αγρινίου ασφαλώς και έχουν δικαίωμα να θέλουν να πάνε στην Πάτρα. Επίσης είναι δικαίωμά τους να λένε παντού-όπως και ο κ. υπουργός άλλωστε-πως τα τμήματα δεν έχουν μέλλον στο Αγρίνιο. Οι ντόπιοι, όμως, οφείλουν αρχικά να αναγνωρίσουν ότι τα παιδιά και οι γονείς τους δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να υπάρχει εισόδημα στην πόλη αλλά στη συνέχεια να κάνουν ότι μπορούν για να έχει κανονικό Πανεπιστήμιο το Αγρίνιο.
Γ.Σ.