Μια γενικότερη ατμόσφαιρα μικροβανδαλισμών, από αυτούς που λέμε «αντράλες», κυκλοφορεί πάντα τέτοια εποχή. Οι γιορτές προκαλούν μια αναστάτωση, καμιά φορά φίλοι και συνάνθρωποι θέλουν να κάνουν κάτι να χαλάσουν την διάθεση του διπλανού. Βάλε κι εκείνους που έχουν κακή διάθεση, βάλε και την ανάγκη που μαζεύει κόσμο στις πόλεις ο οποίος θέλει να κάνει τράκα ή αρπάξει ότι μπορεί(μερικές φορές από ανάγκη, όχι πάντα, τις περισσότερες φορές για τα λάφυρα κι από συνήθεια), βάλε και εκείνους που βανδαλίζουν συνειδητά κι έχεις το μείγμα.
Κι εμείς μικροί, όταν είχαμε πιει τα ξημερώματα των γιορτών είχαμε ρίξει κι ένα.. σουτάκι σε μια πινακίδα, σε τελική ανάλυση, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Αλλά, να, τώρα το πράγμα έχει κάπως ξεφύγει, ο καθένας ξεσπά όπου βρει.
Πρόσφατα έμαθε η στήλη πως σε κωμόπολη της Αιτωλοακαρνανίας στις 4 τα ξημερώματα, τρεις άγνωστοι δράστες ξήλωσαν κάμερα έξω από υποκαταστήματος τράπεζας, την πέταξαν σε κάδο απορριμμάτων, ενώ έκαναν και διάφορα άλλα καραγκιοζιλίκια μέσα στη μέση του δρόμου, συμπεριλαμβανομένης και της… ανάγκης τους σε διάφορα σημεία. Πιωμένες δουλειές, θα μου πεις. Αλλά εκεί, στην μικρή κοινότητα, όπου όλο και κάποιος θα σε δει; Συμβαίνουν κι αυτά, θα μου ξαναπείς…
Τελικά, για κακή τους τύχη, οι ήρωές μας πιάστηκαν από το κλειστό κύκλωμα και δεν έφτανε το ξήλωμα της κάμερας η οποία έτσι κι αλλιώς θα είχε ευρήματα πάνω της. Αλλά, επιμένω, δεν είναι εκεί το ζήτημα. Εντάξει, άμα τα πίνεις ή άμα θες να κάνεις επίδειξη στην παρέα ή στο αμόρε, θα κάνεις και την ταρζανιά σου. Είναι όμως η ιδέα μου ή όλα αυτά έχουν πολλαπλασιαστεί κι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο;
Και τώρα που είναι γιορτές μήπως όλα αυτά βγαίνουν στη φόρα περισσότερο; Μήπως το πνεύμα των γιορτών ήταν τελικά μόνο για όταν ρέει το χρήμα άφθονο; Μήπως πάντα ήταν έτσι και το αγνοούσαμε;
Γ.Σ.