Η Φανή Δρακοπούλου σε μία συνέντευξη ψυχής μίλησε για την απώλεια του πατέρα της, τις συνεργασίες με τους «κολοσσούς» της…
ελληνικής μουσικής βιομηχανίας, αλλά και η οικογένεια που ονειρεύεται να κάνει. «Όταν με προσκάλεσαν σε ραντεβού για να συζητήσουμε για τη συνεργασία, τόσο ο επιχειρηματίας όσο και ο Νότης Σφακιανάκης, χάρηκα πάρα πολύ, διότι για πολλά χρόνια ονειρευόμουν αυτήν τη στιγμή. Θεωρώ ότι ήταν καρμικό και, για να το αιτιολογήσω καλύτερα, εννοώ πως ο μπαμπάς μου από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να τραγουδάω, ήθελε να συνεργαστώ μαζί του. Η πρώτη συναυλία που είδα στη ζωή μου, το 1993, ήταν του Νότη Σφακιανάκη, στο γήπεδο του Παναιτωλικού, στο Αγρίνιο. Θυμάμαι ήταν ντυμένος με λευκά ρούχα και κατευθύνθηκε προς το στάδιο, ανεβασμένος σε μία μηχανή Harley. Λίγο πριν από τη συναυλία τυχαία σταματήσαμε με το αυτοκίνητό μας και εκείνος, ανεβασμένος στη μηχανή του ήταν στο ίδιο φανάρι, και ο πατέρας μου, μου είπε: «Αυτός ο τραγουδιστής μ’ αρέσει πολύ. Αν ποτέ γίνεις τραγουδίστρια, θέλω να συνεργαστείς μαζί του». Λίγο καιρό αφότου έχασα τον μπαμπά μου, ήρθε η πρόταση του Νότη να βρεθούμε μαζί επί σκηνής. Ήταν σαν να με έστειλε η μοίρα εκεί…».
Αναφερόμενη στον πατέρα της, είπε ότι έχει λάβει «σημάδια από τον μπαμπά μου… Έχω δει πάρα πολύ ωραία όνειρα με εκείνον. Υπήρξαν στιγμές που προσευχήθηκα βαθιά και είπα: «Δώσ’ μου ένα σημάδι ότι είσαι κοντά μου, ότι με βλέπεις, με ακούς». Το ίδιο βράδυ έτυχε να τον δω στον ύπνο μου. Είχε έρθει σπίτι μου και τραγουδούσε στο σαλόνι. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ένας άγνωστος έλεγε: «Συγνώμη! Πρέπει να τον πάρουμε να φύγει». Ξύπνησα πολύ συγκινημένη. Αισθάνθηκα ότι μου έδειξε πως όταν τον έχω ανάγκη, θα είναι εδώ».
Η απώλεια του τον περασμένο Απρίλιο ήταν κάτι που την «πόνεσε πολύ. Ήμασταν τρομερά δεμένοι. Ήταν η αιτία που μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ σοβαρά να τραγουδήσω. Με πίστευε πολύ και είναι ιδιαίτερα σημαντικό να σου δείχνουν εμπιστοσύνη οι γονείς σου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως στην εφηβεία μου, όποτε τύχαινε να περάσω από το χώρο που έπινε καφέ με τους φίλους του, με φώναζε και μπροστά τους και έλεγε: «Πες μας, σε παρακαλώ, ένα τραγούδι! Ακούστε τι ωραία τραγουδάει η κόρη μου».
protothema.gr