Αν μιλήσουμε για το ΤΕΙ θα χαλάσει η μανέστρα; Είναι πια ένα θέμα που θέλουμε να ξεχάσουμε; Έρχονται τα μεγαλεία των εορτών εξόδου και δεν πρέπει να αναφερόμαστε σε δυσάρεστα που χαλάνε το κλίμα; Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες η ήττα κανέναν. Τέτοια σιωπή καιρό έχουμε να δούμε. Τέτοια σύμπνοια στη σιωπή δεν έχει ξαναγίνει. Κανένας μωρέ; Κανένας δεν θυμάται τις δεσμεύσεις του; Πολιτικές δυνάμεις κόμματα φορείς κινήσεις, παρατάξεις, ΔΕΠ κανένας; Τίποτα; Λες ΑΘΗΝΑ και σε κοιτάζουν περίεργα. Μπορεί να είσαι και γραφικός που θυμάσαι τέτοια πράγματα. Τον αγώνα τον δώσαμε, τον χάσαμε και πάμε παρακάτω. Και τι έγινε; Ο πρώτος που χάνεται είναι ή ο τελευταίος. Κάτι ξεχάσατε όμως. Τον απολογισμό αδέλφια. Τον απολογισμό.
«Θα κριθούμε εκ του αποτελέσματος». Σωστό. Μόνο που όταν έρθει αυτό το αποτέλεσμα δεν θα μπορεί δυστυχώς κανένας να πει: «κάναμε ότι μπορούσαμε». Δεν χάσαμε, ΤΟ ΧΑΣΑΜΕ. Εμείς γιατί ήμαστε λίγοι. Εμείς γιατί δεν το πιστέψαμε ποτέ. Εμείς γιατί κουραστήκαμε νωρίς και μετά τις 21/3 υποστείλαμε τη σημαία. Εμείς γιατί ενώ μας αφορούσε άμεσα αφήσαμε άλλους να τρέχουν και εμείς συμπαραστεκόμασταν από …καθέδρας. Εμείς γιατί το… αναθέσαμε στους «ειδικούς» των παρασκηνίων.
Ας το δούμε όμως λίγο ρεαλιστικά και όχι συναισθηματικά. Ας πάρουμε τα καλό σενάριο. Έστω ότι οι ιθύνοντες κατάλαβαν νωρίς ότι το ΤΕΙ δεν κερδίζεται. Δεν μπορούσε να κερδηθεί για διάφορους λόγους. Γιατί οι άλλοι είχαν περισσότερα μέσα. Γιατί εμείς σαν μικρή πόλη πληθυσμιακά μετράμε λίγο. Γιατί έτσι και αλλιώς ο αριθμός των φοιτητών θα μειωθεί γιατί είναι επιταγή της τρόικας. Μέτρησαν λοιπόν τα συν και τα πλην και ο λογαριασμός δεν έβγαινε. Κάθε παραπάνω προσπάθεια θα ήταν απλά σπατάλη δυνάμεων. Φυσικά αυτό δεν μπορούσε να ανακοινωθεί. Δεν είναι από αυτά που λέγονται εύκολα Έτσι αποφάσισαν να το θάψουν. Και το έθαψαν. Μαζί με τις αποφάσεις για συνέχιση του αγώνα μαζί με τις συντονιστικές επιτροπές μαζί με τις λαϊκές συνελεύσεις μαζί με τις βαρύγδουπες δηλώσεις. Κανείς πια δεν μιλάει κανείς δεν κάνει δηλώσεις. Το αφήνουν να ξεχαστεί. Και ξεχάστηκε. Όλοι περιμένουν το μοιραίο που θα ανακοινωθεί πιθανότατα μετά των Βαΐων για να μπορέσουν να έλθουν και οι επίσημοι να λείπουν και οι φοιτητές. Δυο μέρες «αντιδράσεις» για την τιμή των όπλων και μετά (amici come prima) φίλοι όπως πρώτα.
Υπάρχει κάποιο λάθος στην πολιτική εκτίμηση; Υπάρχει κάτι που δεν κολλάει στην υπεύθυνη αντιμετώπιση του προβλήματος; Δυστυχώς υπάρχει. Το ΤΕΙ δεν είναι, καλύτερα δεν ήταν, ένα πρόβλημα που το αντιμετωπίζεις, το παλεύεις αλλά ξέρεις ότι μπορεί και να το χάσεις, γιατί έτσι είναι η ζωή. Κάπου χάνεις κάπου κερδίζεις. Χάνεις σήμερα το ΤΕΙ θα κερδίσεις αύριο κάτι άλλο. Όταν έχεις τη πλάτη κολλημένη στο τοίχο όταν έχεις χάσει όλα σου τα ατού δεν έχεις τη πολυτέλεια να το χάσεις. Μετά δεν σου απομένει τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Είσαι πεθαμένος. Για να το πούμε αλλιώς μια και αρέσουν σε πολλούς οι ιστορικές αναφορές. Σκεφθείτε στη τελευταία συνάντηση πριν από την έξοδο οι αγωνιστές να έκαναν τους ίδιους υπολογισμούς. Να μετρούσαν δηλαδή τα υπέρ και τα κατά της κατάστασης. Ρεαλιστικά έπρεπε να παραδοθούν. Ρεαλιστικότατα. Και επειδή κάποιοι χειροκρότησαν πριν λίγο καιρό το «με τι μούτρα θα κάνουμε Βαγιώνε αδέλφια» ας μου επιτραπεί να απευθύνω στους ιθύνοντες την παραλλαγή: «Με τι μούτρα θα κάνετε Βαγιώνε»;
Μεσολόγγι 15/4/2013 Σοφοκλής Πολυχρονιάδης, sofopoly@freemail.gr