Πριν λίγο το istorikaanastilomata.blogspot.com έκανε μια ανάρτηση στο twitter γράφοντας ”Έτσι εόρτασε το Μεσολόγγι τα Χριστούγεννα του 1822”, παραπέμποντας στο διήγημα της Πηνελόπης Δέλτα «Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα», με την ανάλογη φωτογραφία ασφαλώς. Η δύναμη αυτής της ανάρτησης πολλαπλασιάζεται αν σκεφτείς ότι το κάνει αναπαραγωγή ο Νίκος Αλιάγας, ο πασίγνωστος παρουσιαστής στη Γαλλία, που «ακολουθεί» το συγκεκριμένο blog . Είναι ένα κεφάλαιο με προστιθέμενη αξία που αν το είχαν πάρει χαμπάρι στο Μεσολόγγι θα το εκμεταλλευόταν ήδη και μάλιστα όχι μόνο με την έννοια την οικονομική. Περισσότερο με την έννοια της μακροχρόνιας επένδυσης σε μια αναγνωρισιμότητα που, ναι, θα είχε και βλέψεις για ένα παγκόσμιο brand στον τουρισμό. Αλλά όχι, όπως και το Αγρίνιο, έτσι και το Μεσολόγγι έχει την περιχαράκωσή του από όσα μάθαμε ως Έλληνες τις καταραμένες δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το Αγρίνιο. Μπορεί να μην έχει την Ιστορία που αγάπησαν τόσο πολύ οι Ευρωπαίοι αλλά έχει… παιδιά. Χιλιάδες παιδιά. Όσα παιδιά έχει όλη η Ήπειρος και- το πιθανότερο- ακόμα περισσότερα. Και μαζί και τους γονείς τους. Και μαζί και τεράστιες ανεκμετάλλευτες ομορφιές και παραγωγικές δυνατότητες, φευ, σε χωριά και οικοσυστήματα που ερημώνουν. Διότι μάθαμε αλλιώς.
Τα πάντα δεν είναι εμπόριο αυτό είναι σίγουρο και δεν θα έπρεπε να είναι. Αλλά το εμπόριο κίνησε τον κόσμο και οι Έλληνες έγιναν αυτό που έγιναν από το εμπόριο και από τα ταξίδια τους. Ταξίδια κάνουμε κι εμείς εδώ στο Αγρίνιο ακόμα και τώρα στην κρίση, να το λέμε, ας μην κρυβόμαστε. Τουλάχιστον δύο γνωστοί μου θα περάσουν Χριστούγεννα στα… Τρίκαλα! Όχι της Κορινθίας που είναι χειμερινός προορισμός, περίπου σαν την Αράχωβα(με πληρότητα 90%, όπως μαθαίνουμε, να πάρει και να σηκώσει ο βελζεβούλης την κρίση, την άκαρδη), αλλά της Θεσσαλίας. Μην αρχίσουμε τώρα τα γιατί και τα πως, όλοι ξέρετε γιατί τα Τρίκαλα έγιναν προορισμός. Το μάθατε πια, ακόμα κι εκείνοι που κοροϊδεύατε πριν από κάμποσα χρόνια τους Μύλους των Ξωτικών και την εμπορευματοποίηση των γιορτών και τα ανοιχτά μαγαζιά. Και τα κλειστά μαγαζιά τις Δευτέρες το καλοκαίρι σε πόλεις της Θεσσαλίας, για να είναι ανοιχτά τα Σάββατα…
Τώρα που είπα μαγαζιά, θυμήθηκα δύο άλλους φίλους μου που θα πάνε…πού λέτε; Στην Αθήνα! Ήμαρτον, τους είπα όταν το έμαθα, πόσος καταναλωτισμός ακόμη; Μου απάντησαν ότι τα ίδια λεφτά θα τα χάλαγαν κι εδώ, δεν πάνε για ψώνια. Άλλο αν θα κάνουν σίγουρα κάποια ψώνια.
Να μην τα πολυλογούμε η νοσταλγία είναι ένα κομμάτι των γιορτών, όπως και της ζωής. Ο κόσμος άλλαξε γρήγορα και πολλούς από μας δεν μας περίμενε. Προσωπικά δεν πήγαινα ποτέ για κάλαντα, ένιωθα ότι κάνω τράκα στον κόσμο. Τότε όμως πήγαιναν μερικά παιδιά και πάντα στη γειτονιά. Σήμερα στο Αγρίνιο ξαμολύθηκαν χιλιάδες παιδιά, εκπαιδευμένα και μη, για τη χαρά του εμπορίου. Για να μαζέψουν λεφτά να τα πάρουν G.I.Joe. Μερικά κατέβηκαν και συνοδευόμενα, βέβαια, για το μεροκάματο, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Τα δικά μου, πάντως, σήμερα έβγαλαν, λέει, από τα κάλαντα 33 ευρώ. Ωραία, να πάνε να ελαφρύνουν λίγο τον Αη-Βασίλη γιατί έχει κι αυτός πρόβλημα από τις ταρζανιές του καλοκαιριού…
Ναι οι γιορτές φέτος είναι κάπως ξενέρωτες λόγω καιρού και οικονομικών. Αλλά οι καιροί αλλάζουν, αν θες να αλλάξουν. Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
Γ.Συμψηρής