Και πως το άνοιγμα του επαγγέλματος έφερε το τελειωτικό πλήγμα
Toυ Γιάννη Συμψηρή
Πριν από μερικά χρόνια αν έλεγες σε κάποιον ότι άνθρωποι που σπούδασαν μηχανικοί, μηχανολόγοι ή αρχιτέκτονες θα ήταν όχι απλά στη ανεργία αλλά στη ουσία δεν θα είχαν καν αντικείμενο για να εργαστούν, σίγουρα θα σε περνούσε για τρελό.
Κι όμως στην περιοχή μας και ειδικά στο Αγρίνιο με τον μεγαλύτερο πληθυσμό, την μεγαλύτερη δραστηριότητα αλλά και τους πιο πολλούς μηχανικούς οι επιλογές αν είσαι νέος μηχανικός είναι ελάχιστες. Αν κρατάς από οικογένεια μηχανικών να το παλέψεις οικογενειακά και πάλι με αμφίβολα αποτελέσματα. Αν όχι να προσπαθήσεις να πας σε κάποιο μεγάλο γραφείο όπου θα πληρώνεσαι(και αν…) με το βασικό μισθό. Διαφορετικά να παρατήσεις εντελώς το αντικείμενο ή να επιχειρήσεις να δοκιμάσεις σε μια ζαριά την τύχη σου στο εξωτερικό.
Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει όταν σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία είναι ζήτημα αν στην ευρύτερη περιοχή βγαίνουν 4-5 άδειες το μήνα και από αυτές πολλές είναι διαδικαστικού χαρακτήρα, όπως αλλαγές χρήσης κ.α..
Μιλώντας με μηχανικούς-εκτιμητές με αντικείμενο τα στεγαστικά δάνεια μεγάλων τραπεζών μας έλεγαν ότι, ενώ στο παρελθόν έδιναν το πόρισμά τους για 10 δάνεια το μήνα ο καθένας, τώρα είναι ζήτημα να παίρνουν μια δουλειά το δίμηνο!
«Η κατάσταση για τους νέους συναδέλφους δεν είναι πια τραγική, είναι απλά…ανύπαρκτη» μας μετέφερε ένας εξ αυτών.
Σε όλα, δε, τα παραπάνω βάλτε και την απώλεια δουλειών όπως αυτή με τα φωτοβολταϊκά, ειδικά των αγροτών που κυριολεκτικά γλίστρισε μέσα από τα χέρια των μηχανικών της περιοχής, αφού οι αγρότες μαζικά εμπιστεύτηκαν την Ένωσή τους και ουσιαστικά ανέθεσαν τις μελέτες(αλλά και όσα προσοδοφόρα θα ακολουθήσουν όπως η εγκατάσταση ή η συντήρηση κλπ) σε ένα γραφείο της Αθήνας. Τουλάχιστον όσες από αυτές εγκριθούν και δεν έχουν την τύχη κάποιων στη Βόνιτσα που η ΔΕΗ τους ζήτησε να…τσοντάρουν για να μεγαλώσει το δίκτυο αν θέλουν να βάλουν φωτοβολταϊκά!
Η κόντρα που ξέσπασε ανάμεσα στο ΤΕΕ και την ηγεσία της Ένωσης των συνεταιρισμών της περιοχής μπορεί να υπήρξε σφοδρή και με επιχειρήματα εκατέρωθεν, αλλά δεν αλλάζει το γεγονός ότι μια ακόμη «δουλειά» χάθηκε για επιστήμονες από τη περιοχή. Και αυτό δεν αποτελεί μομφή για καμιά από τις δυο ηγεσίες αλλά περισσότερο δείχνει το κενό που υπάρχει και στην ίδια την κοινωνία να υπερασπίσει τη δουλειά στον τόπο για κάθε επαγγελματία στα μέρη μας.
Η απελευθέρωση
σε όλα όμως ήρθε και η απελευθέρωση του επαγγέλματος να δώσει το τελειωτικό χτύπημα, ειδικά στους νεότερους μηχανικούς. Το επάγγελμα δεν αποτελεί «προστατευόμενο» με την έννοια του διασφαλισμένου κέρδους ή περιορισμών γεωγραφικών και άλλων. Ανήκε στα «κλειστά» επαγγέλματα γιατί είχε μια κατώτατη αμοιβή που αποτελούσε κατά κάποιο τρόπο ένα μπούσουλα για την τιμή που καλούνταν να πληρώσει ο ενδιαφερόμενος. Η κατάργηση, όμως, της κατώτατης αμοιβής ουσιαστικά άφησε τις δουλειές σε όσους, έναντι εξευτελιστικών αμοιβών, μπορούν να… τζιράρουν πολλές δουλειές με ότι αυτό σημαίνει. Και το χειρότερο είναι ότι κάποιες μελέτες όπως οι αρχιτεκτονικές είναι αποτελέσματα επιστημονικά που στο παρελθόν περιείχαν και το κύρος εκείνου που τα παρήγαγε. Με άλλα λόγια η επιστημοσύνη ενός μηχανικού ή ενός αρχιτέκτονα μπήκε στον πλειστηριασμό του «τόσα δίνω, πόσα θες» και στην πραγματικότητα ευνόησε όσους μπορούσαν να κατεβάσουν τις τιμές κάτω και από το κόστος.
Όπως μάλιστα λένε παράγοντες της αγοράς αυτό έφερε σαν αποτέλεσμα να δουλεύουν ελάχιστοι μηχανικοί και οι νεότεροι απλά να μην έχουν καν επάγγελμα… Κοινώς αντί το επάγγελμα να «ανοίξει», «έκλεισε» πιο πολύ. Και αυτό δεν είναι ποτέ καλό ούτε για τους επαγγελματίες αλλά ούτε για τους πολίτες.