Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Πέντε σημαντικές προϋποθέσεις για την επιτυχία
του Κώστα Φ. Μαραγιάννη*
Τα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης Μαΐου και 17ης Ιουνίου 2012 αποτελούν αναμφισβήτητα μια μεγάλη δικαίωση της Αριστεράς, αφού η υπερψήφιση των θέσεων και των προτάσεών της δημιούργησαν μια νέα προοπτική εναλλακτικής πολιτικής λύσης, φέρνοντας μετά από πολλές δεκαετίες την Αριστερά στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο Ελληνικό κοινοβούλιο.
Η κατάρρευση, λοιπόν, του δικομματισμού οδήγησε στην απελευθέρωση δυνάμεων και από τους δύο κυρίαρχους πολιτικούς χώρους, το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. και οι πολίτες έκαναν μια σημαντική προσωπική πολιτική και ιδεολογική υπέρβαση, κάτω από το βάρος της πλήρους αποτυχίας της πολιτικής των κυρίαρχων δυνάμεων και την υποταγή της χώρας στο ΔΝΤ και τους διεθνείς τοκογλύφους. Στήριξαν την πρόταση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και επιβράβευσαν τη σταθερή αντιπολιτευτική του στάση, τόσο στο κοινοβούλιο όσο και στους καθημερινούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, παρά τη λυσσαλέα επίθεση και κατασυκοφάντηση που έγινε από το παλιό πολιτικό κατεστημένα και την εγχώρια διαπλοκή ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι δήθεν το κόμμα των άκρων που βρίσκεται πίσω από τις καταστροφές, τους κουκουλοφόρους και τόσα άλλα φαιδρά που ακούστηκαν την προεκλογική περίοδο, με στόχο να φοβίσουν το λαό και να ανακόψουν τη δυναμική του πορεία προς την εξουσία.
Η κατάθεση των προγραμματικών δηλώσεων της τριμερούς διακυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ διέλυσε και τις τελευταίες αμφιβολίες για τις προθέσεις της διακυβέρνησης όσον αφορά στη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής και το ξεπούλημα των δημόσιων υπηρεσιών, υποδομών και της κρατικής περιουσίας αντί «πινακίου φακής». Ο πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και οι βουλευτές του, αποκάλυψαν στη Βουλή το ξεπούλημα και σφυροκόπησαν μια αδιέξοδη πολιτική που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή.
Όμως, κατά την εκτίμηση μου, θα είναι πολύ μεγάλη πολιτική αφέλεια να προκαθορίσουμε από τώρα το βραχύβιο αυτής της διακυβέρνησης. Γιατί, ενδεχόμενα, η αντοχή της να είναι μεγαλύτερη από όσο μπορεί να εκτιμήσει κανείς, αφού έχει τη διεθνή στήριξη των τραπεζιτών, των τοκογλύφων και των δανειστών, ενώ, σε εθνικό επίπεδο έχει τη στήριξη των μέσων ενημέρωσης και των μεγάλων συμφερόντων.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., λοιπόν, δεν θα πρέπει να χαράξει την πολιτική του με βάση την αντοχή της τριμερούς διακυβέρνησης και τη θεωρία του «ώριμου φρούτου», πάνω στην οποία, συνήθως, στηρίζονταν τα κόμματα του δικομματισμού και εναλλάσσονταν στην εξουσία, αλλά με βάση τις αρχές και το πρόγραμμά του, με τη συγκεκριμενοποίηση της εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, ώστε να πείσει και άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις και να γίνει το επόμενο διάστημα κυρίαρχη-πλειοψηφούσα κοινωνική και πολιτική δύναμη.
Χρειάζεται, επομένως, να χαράξει μια αντιπολιτευτική πολιτική και πρακτική με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που δεν θα δημιουργούν καμία αμφιβολία για τη σαφήνεια των πολιτικών του θέσεων, γιατί η διαχείριση της μεγάλης πολιτικής ανατροπής του Μαΐου και του Ιουνίου, είναι ίσως το πιο κρίσιμο διακύβευμα του επομένου χρονικού διαστήματος κατά την εκτίμηση πολλών αναλυτών και αρθογράφων, που είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός και ευμετάβολος.
Συνεπώς, για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και τις προσδοκίες της κοινωνίας που σήμερα δοκιμάζεται, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα πρέπει να δώσει βάρος στα παρακάτω ζητήματα στρατηγικής και πολιτικών επιλογών:
- Να εξειδικεύσει το πρόγραμμα του σε όλους τους τομείς και να το προσαρμόσει στις ανάγκες διακυβέρνησης χωρίς εκπτώσεις και υποχωρήσεις. Να αποκτήσει ωριμότητα και πειστικότητα. Ειδικά, στο χώρο της νεολαίας χρειάζονται συγκεκριμένες προτάσεις πειστικές, αφού η νεολαία πλήττεται από την ανεργία και αναζητά διέξοδο.
2. Να δείξει ετοιμότητα διακυβέρνησης; κάτι το οποίο αμφισβήτησαν έντονα το προηγούμενο διάστημα οι αντίπαλοί του. Το πρόγραμμά του να αποτελεί μια πρόταση κυβερνητικής λύσης και προοπτικής.
3. Να είναι ο πολιτικός του λόγος σαφής, κοινός και ομογενοποιημένος, ως καταστάλαγμα πολλών και διαφορετικών πολιτικών απόψεων μέσα από μια σύνθεση που θα προκύψει από τις διαδικασίες εξέλιξής του σε ενιαίο κόμμα. Θα πρέπει να αποδείξει στην πράξη ότι οι διαφορετικές απόψεις των συνιστωσών δημιουργούν πλούτο πολιτικής σκέψης από τον οποίο προκύπτουν πιο στέρεες και ρεαλιστικές πολιτικές απόψεις, ζυμωμένες μέσα στην ίδια την κοινωνία και το μαζικό κίνημα.
4. Να είναι ιδαίτερα προσεκτικός κατά την κομματική διαδικασία ανοίγματος του κόμματος στην κοινωνία και την εγγραφή νέων μελών. Ούτε, βέβαια, πρέπει να επικρατήσουν λογικές πολιτικού αναχωρητισμού και παθολογικής «περιφρούρησης», αλλά και ούτε να δεχθεί άκριτα στελέχη των πολιτικών χώρων του παρελθόντος που τα ονόματά τους απασχόλησαν την κοινωνία και η παρουσία τους δημιουργεί την αίσθηση στους πολίτες ότι και αυτοί είναι μία από τα ίδια. Γιατί στη δεύτερη περίπτωση, τίθεται θέμα αλλοίωσης της φυσιογνωμίας του κόμματος και αυξάνεται η δυσπιστία του κόσμου. Πρέπει, δηλαδή, να μπουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης και να γίνουν δεκτά άτομα άφθαρτα και αξιόπιστα.
5. Να παρέμβει δυναμικά στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από τα συνδικάτα, έστω κι αν πρόκειται για τα γραφειοκρατικά συνδικάτα του δικομματισμού με τους γραφικούς και κομματικά εξαρτώμενους προέδρους. Να δημιουργήσει νέες συνθήκες ανάπτυξης του συνδικαλιστικού κινήματος με βάση τις αρχές της αυτονομίας και της έλλειψης κηδεμόνευσης. Παράλληλα, η ενίσχυση της αλληλεγγύης και της αντίστασης, απέναντι σε μια πολιτική που καταργεί τα βασικά δικαιώματα των εργαζομένων και τους οδηγεί σε εργασιακό μεσαίωνα, είναι το ζητούμενο για την επόμενη περίοδο. Και αυτό, γιατί επιχειρήθηκε το προηγούμενο διάστημα να δημιουργηθεί μια τεχνική ένταση ανάμεσα σε διάφορους κλάδους και κατηγορίες των εργαζομένων, γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε» που εφαρμόζουν οι κυβερνώντες σε εποχές κρίσης και έντασης των εργατικών και κοινωνικών αγώνων. Το χρέος, λοιπόν, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι να βρεθεί κοντά στην κοινωνία.
Το σύστημα και το κατεστημένο είναι σίγουρο ότι θα αναζητήσει και θα μεθοδεύσει τρόπους αντικατάστασης της σημερινής, ενδεχόμενα αποτυχημένης διακυβέρνησης, όπως έκανε και το 1958 με την ΕΔΑ που της φρέναρε τη δυναμική με την ανασύσταση του Κέντρου, σε συνδυασμό με ληστρικούς εκλογικούς νόμους. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τι θα κάνουν οι αντίπαλοι, αλλά με ποιες κινήσεις, παρεμβάσεις και στρατηγική η Αριστερά με πολιτικό εκφραστή το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα συγκροτήσει μια πειστική, αξιόπιστη και συγκεκριμένη πρόταση εναλλακτικής διακυβέρνησης, ώστε ο λαός να την επιλέξει και να μην χαθεί άλλη μια ιστορική ευκαιρία.
*Ο Κώστας Φ. Μαραγιάννης είναι Φιλόλογος και Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Θέρμου Αιτ/νίας.
E–mail: maronkon@yahoo.gr