Σε τούτη την πόλη (Αγρίνιο) και σε τούτον το νομό (Αιτωλ/νίας), το να φωνάζει κάποιος και ν’ αγωνίζεται για όποια καλυτέρευση, αποτελεί μεγάλη πολυτέλεια. Ό,τι και να πεις, ό,τι και να κάνεις, χαμένος κόπος! Στον απλό πολίτη αναφέρομαι κι όχι σ’ αυτούς που κατέχουν τα πόστα εξουσίας, είτε σε τοπικό είτε σε κεντρικό επίπεδο. Αυτοί κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και ξυπνάνε μόνο, όταν τ’ «αστραπόβροντα» είναι τόσο δυνατά και η «χαλαζόπτωση» πάει ν’ αφανίσει τη «σοδειά» τους. Όταν, δηλαδή, είναι πλέον αργά…
Το τρένο της ανάπτυξης για την Αιτωλ/νία χάθηκε οριστικά κι αμετάκλητα απ’ τη στιγμή – τη μοναδική στιγμή – που ΔΕΝ αγωνιστήκαμε, ούτε καν για την τιμή των όπλων, για τον απογαλακτισμό μας απ’ την Πάτρα και τη δημιουργία δικής μας περιφέρειας. Τότε – με την «καλλικρατική» αναδιάρθρωση – που βουλευτές κι αυτοδιοικητικοί, τυφλωμένοι απ’ το σύνδρομο της εξουσίας, «μαγείρευαν» για το ποιος ή ποιοι θα πιάσουν τα πόστα τα τοπικά κι ας ήταν αυτά και πέρα απ’ τ’ «αυλάκι»! Τότε που κάποιοι άλλοι ασχολούνταν με την παραπολιτική κι όχι με τη στηλίτευση αυτής της νοσηρής νοοτροπίας που θέλει μερικούς να νοιάζονται μόνο για το δικό τους πολιτικό τομάρι…
Όταν η Πελοπόννησος έχει δύο έδρες Περιφερειών και μία της Αποκεντρωμένης Διοίκησης τρεις, όταν τα Ιόνια νησιά και η Ήπειρος από άλλη μία και η Αιτωλοακαρνανία – η πραγματική Δυτική Ελλάδα – καμία, τότε για ποιο πράγμα να μιλήσουμε; Κι όταν αυτή η ταλαίπωρη ενδιάμεση περιοχή μας, με τα πλούσια φυσικά της κάλλη, διοικείται ανέκαθεν από ανίκανους κι εκπροσωπείται στην κεντρική εξουσία επίσης από ανίκανους και το μόνο που τους νοιάζει και τους ένοιαζε πάντα ήταν η επανεκλογή τους, τότε τι πρόοδο να περιμένουμε; Αν ήταν ικανοί, θα είχαν την περιοχή μας σήμερα στο ύψιστο σημείο ανάπτυξης, ευημερίας και τοπικού πλούτου…
Το χειρότερο όλων πάντως είναι, ότι μας πήρανε πλέον χαμπάρι όλοι. Ξέρουν καλά με τι «ομάδα» παίζουν και ποιοι άσχετοι «προπονητές» την κοουτσάρουν! Έτσι, η μεν Πάτρα απ’ τη μια θέλει το πανεπιστήμιο κι ό,τι άλλο μπορέσει, ή δε Θεσσαλία απ’ την άλλη θέλει τα νερά μας. Κι αφήνουν σ’ εμάς τα βαλτόνερα με τα κουνούπια! Και το χείριστο; Όταν αυτοί οι άλλοι, Πατρινοί και Θεσσαλοί ηγέτες, εργάζονται νυχθημερόν, πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι, σε προσκήνια και παρασκήνια και διαμορφώνουν αποφάσεις κυβερνητικές καταπώς τους συμφέρει, οι δικοί μας ηγέτες περνούν την ώρα τους, είτε κλεισμένοι μέσα στους τέσσερις τοίχους των Γραφείων τους (τι κάνει νιάου, νιάου…), είτε μέσα στις καφετέριες (όπως, καλή του ώρα, ο υπεύθυνος για τη (μη) εκτροπή του Αχελώου)! Κι όταν η μπόρα κοπάζει κάθε φορά και η ζημιά έχει ήδη γίνει – όπως τώρα με το πανεπιστήμιο – τότε ξυπνάνε και κινητοποιούνται, καλούνε έκτακτα Συμβούλια και συντάσσουν και ψηφίσματα! Και κατά πλειοψηφία κι αυτά! Και με τους περισσότερους «επισήμους» – κι αυτή τη φορά ξεγυμνώθηκαν τελείως – να είναι απόντες, μιας και κάπου αλλού ήταν καλεσμένοι για «πρωτοχρονιάτικη» πιτούλα! Γέλια και χαρές που θα κάνανε οι εχθροί μας, άμα πληροφορήθηκαν πως τη μέρα και την ώρα του έκτακτου Δημοτικού Συμβουλίου για το Πανεπιστήμιο (έστω κι αργά), κάποιοι «μεγάλοι» και «τρανοί» σνόμπαραν επιδεικτικά (ή βλακοδέστατα) το δήμαρχο…
Φταίει ο δήμαρχος; Ασφαλώς! Γιατί είναι ο ηγέτης και ο Πρώτος πολίτης του Αγρινίου. Φέρνει την ευθύνη του Πρώτου. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός. Πού βρίσκονταν όλοι αυτοί οι άλλοι πνευματικοί ταγοί του τόπου μας και κυρίως οι πανεπιστημιακοί – εν ενεργεία και συνταξιούχοι – οι καθ’ ύλην αρμόδιοι δηλαδή τόσον καιρό; Τώρα, κατόπιν εορτής, συντάσσουν επιστολές κι επιχειρηματολογούν; Και οι υπεύθυνοι του δήμου για την παιδεία – αντιδήμαρχοι κι άλλοι – μόνο για τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά υπάρχουν; Κάποιοι δημοσιογράφοι – προς τιμήν τους – έγραφαν και ξελαρυγγιάζονταν από μικροφώνου, εδώ και χρόνια, ότι το πανεπιστήμιο κινδυνεύει. Ότι δεν είναι δυνατόν να εδραιωθεί ένα αυτόνομο πανεπιστήμιο στηριζόμενο μόνο στα χαρτιά. Τους άκουσε ποτέ κανείς; Φταίνε όμως και οι ίδιοι, αφού – όταν τους δίνεται η ευκαιρία – δεν τους «κολλάνε» στον τοίχο! Τους ίδιους τους φοιτητές, οι οποίοι συνεχώς διαμαρτύρονται για ελλείψεις (ούτε χαρτί τουαλέτας δεν έχουν όπως σημειώνουν), τους πήρε ποτέ κανείς επίσημος στα σοβαρά σε τούτη την πόλη; Θέλει κανείς απ’ αυτούς να μείνει στο Αγρίνιο; Και με τους φοιτητές απέναντι, οι οποίοι επιθυμούν την Πάτρα, για ποιο λαϊκό ξεσηκωμό μιλάνε κάποιοι; Είναι σίγουρος ο δήμαρχος Αγρινίου (όχι κι Ομόσπονδο Πανεπιστήμιο, δήμαρχε!) ότι οι πολίτες και οι άλλοι φορείς της πόλης θα τον ακολουθήσουν σ’ ένα τέτοιο εγχείρημα; Εγώ δεν το πιστεύω. Για πολλούς λόγους …
Όποια εξέλιξη και να έχει στη συνέχεια το θέμα του πανεπιστημίου, ένα είναι σίγουρο: Για μια φορά ακόμα, μας έπιασαν στον ύπνο. Για μια φορά ακόμα, τοπική και κεντρική εξουσία, αντάμωσαν εκεί κάπου στην Αθήνα, όταν η απόφαση ήταν ήδη ειλημμένη. Κατόπιν εορτής δηλαδή! Αν αυτό δε λέγεται μιζέρια κι ανικανότητα, τότε πώς αλλιώς να το βαπτίσουμε;
Κι αλίμονό μας, γιατί έπονται και χειρότερα…
Κι η «ομάδα» δεν τραβάει…