Γράφει ο καθηγητής Αδάμης Ευθύμιος
Στις 23 Απριλίου, προσερχόμαστε για να εκλέξουμε εκπροσώπους για το 16ο συνέδριο, και όπως συνέβη πριν δύο χρόνια( αλλά και σε προηγούμενα συνέδρια), μπαίνουμε στον συνήθη προβληματισμό, «τι είδους εκπροσώπηση επιθυμούμε», « ποιες αποφάσεις περιμένουμε», «για ποια κρίσιμα ζητήματα θα συσκεφτούμε» …
Τι συμβαίνει λοιπόν με αυτά τα συνέδρια;
Το συνέδριο είναι ένας σημαντικός θεσμός. Όπως κάθε συλλογική διαδικασία, κρύβει μέσα του την δύναμη της συλλογικής γνώσης, της συλλογικής εμπειρίας που είναι ικανή να δώσει κύρος και αξία σε κάθε δημόσιο προβληματισμό.
Είναι λογικό ότι κάθε συλλογικό σώμα, αν διαλεχθεί σωστά, μπορεί ν’ αντιμετωπίσει σε βάθος σύνθετα και απαιτητικά ζητήματα( ν’ αναλύσει, να προτείνει, να συνθέσει απόψεις…), όταν μάλιστα αυτό (το σώμα) αποτελεί ένα σύνολο(αντιπροσωπευτικό) μάχιμων εκπαιδευτικών – επιστημόνων, εκ των οποίων μερικοί έχουν δύο και τρία πτυχία, μεταπτυχιακούς τίτλους, συγγραφικό έργο…
Τι θα έπρεπε λοιπόν να κάνουν σ’ ένα συνέδριο;
Καλούνται να μπουν στην ουσία των προβλημάτων της ελληνικής εκπαίδευσης και του Έλληνα εκπαιδευτικού, να καλλιεργήσουν δημιουργικά την επιστημονική επαφή και την επικοινωνία του κλάδου των καθηγητών, να συζητήσουν σε βάθος και να βρουν λύσεις, όχι μόνο στα προβλήματα της εκπαίδευσης, αλλά και στα καθημερινά εργασιακά ζητήματα.
Ενώ αυτός είναι ο σκοπός κάθε συνεδρίου, επικρατεί μια εντελώς διαφορετική λογική, γιατί η υψηλή εκπροσώπηση των αριστερών παρατάξεων, μετέτρεψε αυτές τις συνεδριάσεις σ’ ένα είδος μικρογραφίας της Βουλής, όπου η «επαναστατικότητα» και η πολιτική ρητορεία υπερτερούν κάθε επιστημονικού προβληματισμού, κατεδαφίζοντας τον ουσιαστικό διάλογο για την επεξεργασία των εκπαιδευτικών ζητημάτων.
Η εικόνα είναι συχνά απογοητευτική!
Κομματικοί τακτικισμοί, έντονη πολιτικολογία, κουραστικές αναλύσεις, ψηφίσματα που εκπορεύονται από την στρατηγική της επικράτησης, πομπώδεις ανακοινώσεις, που αναμασούν τα ίδια και τα ίδια(εδώ και δεκαετίες), ελάχιστοι ακροατές, αδιαφορία, συνωστισμός μόνο για τις ψηφοφορίες….
Όμως η εκπαιδευτική πραγματικότητα «τρέχει», τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και, όπως σ’ όλο τον κόσμο, οι Έλληνες μαθητές καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν τις εξελίξεις στην γνώση, στην τεχνολογία, στην αγορά εργασίας. Οι νέες συνθήκες απαιτούν ένα σύγχρονο σχολείο, παιδεία ποιοτικότερη, δασκάλους ικανούς ν’ ανταποκριθούν στις προκλήσεις.
Στο συνέδριο λοιπόν χρειάζεται να μιλήσουμε κυρίως γι’ αυτά, για την παιδεία και όχι μόνο για την πολιτική, που τόσα χρόνια συζητάμε χωρίς αποτέλεσμα, πρέπει να μας αντιπροσωπεύσουν νέοι άνθρωποι, χωρίς τις παραδοσιακές αγκυλώσεις, νέοι εκπαιδευτικοί που έχουν όρεξη και θέληση να τραβήξουν μπροστά, να μιλήσουν για τη βελτίωση των συνθηκών στην εκπαίδευση, τα βιβλία, τις υποδομές, τα αναλυτικά προγράμματα, την επιμόρφωση του στελεχιακού δυναμικού (εκπαιδευτικοί), την Γενική αλλά και την Τεχνική Εκπαίδευση….
Συνάδελφοι είναι καιρός να ασχοληθούμε με την ουσία της εκπαίδευσης γιατί ο κομματισμός, ο διχασμός του κλάδου, η αδιαφορία, η αποστασιοποίηση από τα κοινά και οι κακές επιλογές μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε .