«Πού θα πάει αυτή η ιστορία με τα δίμηνα; Κι εμείς παίρναμε δίμηνα αλλά όχι κι έτσι», είπε σε κάποια στιγμή χθες στο δημοτικό συμβούλιο Αγρινίου ο σύμβουλος κ. Ράπτης. «Καλά στην καθαριότητα, ας πούμε ότι υπάρχουν ανάγκες, αλλά στα κοιμητήρια γιατί; Έπεσε κανένας λοιμός και δεν το ξέρω ως γιατρός;» αναρωτήθηκε ο κ. Διονυσόπουλος. Η απάντηση ήταν «υπάρχουν ανάγκες, τι να κάνουμε τώρα, μην ψηφίζετε αν δεν θέλετε», εν ολίγοις. Μάλιστα από την πλειοψηφία ακούστηκε και ότι δεν μπορούν να καταγγέλλουν οι αντιπολιτευόμενοι και μετά να ψηφίζουν. Σου λέει αν είχαν αντιρρήσεις έπρεπε να απέχουν και να βγάλουν μια ανακοίνωση ή να διαχωρίσουν την θέση τους.
Όπως είναι τα πράγματα σήμερα και με τους κ.κ. Ρόκο, Μοσχολιό και Τραπεζιώτη να λείπουν, είναι δύσκολο να υπάρξει αντιπολιτευτικός λόγος ικανός να μπλοκάρει ψηφοφορίες σαν εκείνη γ ια το αναψυκτήριο στο Πάρκο ή για τα πολλά δίμηνα που πρόκειται να προσληφθούν.
Κι έτσι πέρασαν παμψηφεί και τα δύο θέματα, διότι όσο κι αν τόνισε ο κ. Παπανικολάου ότι πρόκειται για «όργιο προσλήψεων» προεκλογικά, από την άλλη κανείς δεν τόλμησε να μην ψηφίσει ή να πει ότι απέχει. Να πουν να μην γίνει τίποτε στο αναψυκτήριο του Πάρκου ή να πουν να μην πάνε φτωχοί άνθρωποι να «δουλέψουν» για δύο μήνες;
Και το «μην τσιμπάνε οι ψηφοφόροι, η δουλειά δεν είναι δύο μήνες τον χρόνο», που είπε επίσης ο κ. Παπανικολάου όλοι ξέρουν ότι είναι μισή αλήθεια. Τελικά όλοι σήκωσαν το χέρι, είπαν «ναι» και πήγαν στο επόμενο θέμα.
ο(υ)περαστικός