Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν αφιερωμένο σε πνευματικές εκδηλώσεις. Την αυλαία άνοιξε ο Σύνδεσμος Φιλολόγων με τον καθηγητή Πανεπιστημίου Φιλοσοφίας του Αριστοτελείου Βασίλη Κάλφα. Την ίδια μέρα υπήρχε και εκδήλωση του συγγραφέα Παντελή Μπουκάλα. ενώ την επομένη ακολούθησε στο Αγγελόκαστρο εκδήλωση- αφιέρωμα από τη Δημοτική αρχή στη μητέρα του Καπράλου.
Κάνοντας μια ανατομία στο προφίλ των διαλέξεων βρίσκεται στα εξής δεδομένα:
Δύσκολα ένας αναγνωρισμένος ομιλητής έρχεται στο Αγρίνιο. Ειδικά αν πρόκειται για Πανεπιστημακό εν ενεργεία. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν υπάρχει χτισμένη προσωπική συνεργασία ή όταν ο φορέας διοργανωτής είναι κάποιο από τα Πανεπιστημιακά τμήματα εδώ. Στην περίπτωση των συγγραφέων ή των λογοτεχνών τα πράγματα είναι κάπως πιο εύκολα καθώς υπάρχει το πρωτόκολλο των εκδοτικών οίκων που δίνει τα διαπιστευτήριά του για την επιτυχία μιας εκδήλωσης.
Απεναντίας συνταξιούχοι Ακαδημαϊκοί με μια καλή πάντα σύσταση είναι λίγο πιο εύκολο να έρθουν. Από την άλλη το δεδομένο ποτέ δεν άλλαξε. Το κοινό είναι πάντα συγκεκριμένο.
Γιατί ένας αναγνωρισμένος ομιλητής έρχεται πιο εύκολα στην Πάτρα ή στον Βόλο από ότι στο Αγρίνιο; Πολλές εύκολες απαντήσεις υπάρχουν. Μερικές από αυτές μπορεί να είναι το οδικό δίκτυο, που τώρα βέβαια φτιάχτηκε, το ότι το Αγρίνιο δεν έχει παραλία ή το ότι δεν αποτελεί εξωτικό προορισμό.
Υπάρχουν όμως και κάποιες δύσκολες. Μια κοινωνία ενεργοποιείται από τα κύτταρα της. Και τα κύτταρα αυτά που λέγονται φορείς στην πόλη μας δεν έχουν καθόλου προσανατολισμό κεντρικής διασύνδεσης. Πολλές φορές αναλώνονται στο να υπενθυμίζουν τοπικά πρόσωπα ή να ανασκαλεύουν το ένδοξο παρελθόν μας.
Αντιθέτως τακτικές όπως συνεργασίες με άλλους πέρα από τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου ή παρουσίες σε συνέδρια ή δημόσιες σχέσεις παραμελούνται παντελώς. Και επειδή αυτό δε σταματά στους φορείς, αλλά συνεχίζει και πιο πάνω, όπως στην αυτοδιοίκηση ή στην πολιτική, μάλλον είναι ένα οργανικό στοιχείο της κοινωνικής ιδιοσυγκρασίας μας που πρέπει να μας προβληματίσει…
Λ.Υ.