«Όσο για το μέλλον, άκου :
Οι γιοί σου οι Φασίστες
Θα απλώσουνε πανιά
Για τους κόσμους της Νέας Προϊστορίας»(…)
Πιέρ. Π. Παζολίνι ( : 1922 – 1975 – απευθυνόμενος στην Αριστερά της
υποκρισίας και της αβέλτερης σκοπιμότητας· εκείνης που υπαρξιακά αναγεννά το
Φασισμό τεχνητά για να χει «απέναντι μέτωπο» – ίσως και μόνιμο «ρόλο
Εξουσίας).
Αν και εξ απαλών ονύχων στην μάχη ενάντια στις εγχώριες ακροδεξιές και άλλες δεσποτικές απόψεις και συμπεριφορές· αυτό που κατατίθεται (ως εκτίμηση ή ανάλυση εδώ, μακρά πέραν των δημοσκοπήσεων που δεν ανιχνεύουν ούτε καταμετρούν μύχιες διαστάσεις που δεν εκστομίζονται εύκολα), ισχύει με πραγματικούς όρους στην τρέχουσα, ολότελα ολισθαίνουσα, απτή πραγματικότητα : με όλα όσα απροσχημάτιστα, τοξικά και απόβλητα συμβαίνουν, εσχάτως, στην πολιτική ζωή του Τόπου· με τους λογής – λογής διαλυτικούς και εκφυλιστικούς εκτροχιασμούς · εκείνος που μάλλον «χαίρεται και τρίβει τα χέρια του!» περισσότερο απ’ όλους είναι η ίδια η βαθιά, η καλά ριζωμένη και οργανωμένη ελληνική Ακροδεξιά· που, υποτίθεται, «αφορίζομε» και «μαλώνουμε» : και, αλίμονο, δεν την θέλουμε με τίποτε στα πόδια μας!
Τούτο ισχύει, διότι, τέτοια φαινόμενα παρατεταμένης παρακμής, κατ’ εξακολούθηση και ποικίλα το τελευταίο διάστημα, την… «τρέφουν» ως φυγόκεντρη ροπή και δύναμη και, άρα, την μεγεθύνουν (!!), καθώς, ο Λαός ανήμπορος και αφημένος στην τύχη του –να πληρώνει, δηλαδή, διαρκώς δόσεις, φόρους και κόντρα φόρους και, παράλληλα, να είναι αναγκασμένος να παρακολουθεί πρωτοφανείς για τα ελληνικά χρονικά ασχήμιες-, θα σπρωχθεί, από τα ίδια τα πράγματα, -μοχλευμένος και μαγνητισμένος από την «αρνητική ενέργεια» που αιωρείται και θα προσανατολιστεί σε ακραίες καταστάσεις έκφρασης . Όχι επειδή απαραίτητα θα είναι ακροατής, φίλος ή συνοδοιπόρος της μίας, της άλλης, ή της παράλλης Ακροδεξιάς, αλλά, γιατί θα θέλει να εκφράσει με αυθεντικό ελλαδικό ανορθολογισμό τούτη τη φορά, ασύμμετρα ριζοσπαστικοποιημένα(!), και , βεβαίως, με πολύ «θόρυβο», το θυμό και την περιφρόνησή του σε αυτό το «είδος» Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και λειτουργίας που, καταρρέοντας, εξακολουθεί να τον υποτιμάει βάναυσα σαν πολίτη και να τον ευτελίζει σαν άνθρωπο : μετά δέκα χρόνια αληθινής κολάσεως (και μνημονίων που πέρασαν από το από δικό μας πετσί και όλες, σχεδόν, οι μεγάλες δημοκρατικές δυνάμεις συνηγόρησαν), τον βασανίζει, τον θλίβει και τον προσβάλλει ακόμη περισσότερο. Τον προκαλεί άμεσα.
Μακάρι, αλήθεια, να διαψευστούμε και να διαψευστούμε εντελώς : να βρεθεί, αλήθεια, εκείνος ο από «μηχανής Θεός» (οι πολιτικοί ηγέτες ή οι πολιτικές δυνάμεις)· που θα σώσουν την εναπομείνασα τιμή και υπόληψη της Δημοκρατίας και της όποιας δημοκρατικής διαδικασίας έχει απομείνει – τουλάχιστον, όπως τούτη την γνωρίσαμε μεταπολιτευτικά στο Τόπο μας. Μακάρι. Όταν, όμως, η Δημοκρατία ακυρώνεται σε συνέχειες ή παράδοξες ασυνέχειες (καινοφανείς παλαιοκομματικές αναδιπλώσεις), και η δημοκρατική διαδικασία δεν εκφράζεται, πλέον, παρά μέσα από διάφορα «μπλοκ» εξουσίας με κοινά συμφέροντα και άδηλους (για τον πολύ κόσμο) στόχους, οπωσδήποτε, δεν πρόκειται να βρεθεί, συντόμως τουλάχιστον, το σωστό αντίδοτο στην παράταιρη αρρώστια της.
Τα αγεφύρωτα ρήγματα μιας βαθύτατα «χρεοκοπημένης Πολιτείας» και, κοντά σ’ αυτή, μιας βαθύτατα «θρυμματισμένης Κοινωνίας» που σφαδάζει και αδυνατεί να αφυπνισθεί, είτε, γιατί έχει αφεθεί είτε γιατί έχει αποσυντεθεί , είτε τέλος, γιατί έχει περάσει στη έσχατη κατάσταση (την τελευταία φάση που λένε και οι γιατροί για κλινικές περιπτώσεις), του πλήρους κατακερματισμού και συγχύσεώς της, έχουν αναμφίβολα διευρυνθεί και μεγαλώσει επικίνδυνα. Και, ακριβώς , αυτά – τούτα τα ρήγματα, θα διαμορφώσουν την πρώτη εύφλεκτη ύλη αλλά και θρυαλλίδα, πολιτικά και κοινωνικά τους ικανούς εκείνους θύλακες που θα χρησιμοποιήσει –μάλλον ήδη τρέχει για την ακρίβεια-, η κάθε εγχώρια Ακροδεξιά στην ερχόμενη θανάσιμη παρείσδυσή της, αλλά, και την παραπέρα πολιτική και κοινωνική καθιέρωση της σ’ αυτόν τον Τόπο. Καλή τύχη Πατριώτες…
*Ο Σπύρος Χ. Τάγκας είναι Αρθρογράφος – Σύμβουλος Πολιτικής και Επικοινωνίας