Η οικογενειακή ευθύνη μυρίζει φασισμό, όποιος κι αν την επικαλείται

Αλήθεια έχετε ακούσει εδώ στο Αγρίνιο κάποιους να μιλάνε για τους απογόνους των δοσίλογων ή τους απογόνους των κατσαπλιάδων συμμοριτών αντίστοιχα; Δεν μπορεί να μην έχετε ακούσει κάτι τέτοιο. Και μεταπολιτευτικά και όταν «άλλαξαν τα πράγματα» την δεκαετία του ’80 και ξανά πριν από καμιά δεκαετία όταν είχε η πόλη χωριστεί σε αδούλωτους και ξεπουλημένους. Αλήθεια, ποιον νοιάζει  τι έκανε στον εμφύλιο ή την χούντα ο πατέρας του πολιτικού του αντιπάλου; Κι όμως…

Είναι η ίδια συλλογιστική με αυτήν που κατατρώει αυτές τις μέρες τον δημόσιο βίο, με τις αλληλοκατηγορίες μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης για οικογενειακά θέματα. Ακριβέστερα  για την λεγόμενη οικογενειακή ευθύνη, ό, τι πιο φασιστικό μπορεί να επικαλεστεί κάποιος. Και δεν έχει σημασία ούτε ποιος τα ξεκίνησε, ούτε ποιος σήκωσε το γάντι αν έπρεπε κλπ. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως χώρα στην οποία  λέει ο ένας πολίτης στον άλλο «εσένα το σόι σου ήταν κουκουλοφόρος ταγματασφαλίτης» ή «εσένα το σόι σου ήταν στο παιδομάζωμα», εν έτει 2019, δεν έχει μέλλον.

Κάποια στιγμή πήγαν άπαντες να το μαζέψουν αλλά ήταν αργά. Αφού έγινε ένας κανονικός εμφύλιος μεταξύ 2008 και 2014, είδαν οι πιο σοβαροί ότι τι πράγμα ξέφυγε και οι μπαμπούλες που είχαν κατασκευαστεί, σαν την Χρυσή Αυγή, αυτονομήθηκαν. Βγήκε ένας καινοφανής χαρακτηρισμός «οι πολιτικοί απόγονοι» (ή ιδεολογικοί απόγονοι κατά περίπτωση), αλλά όλοι ξέραμε την πραγματικότητα. Το μίσος και ο ρεβανσισμός ήταν χωρίς όρια και μάλιστα δεν ήταν καν για ιδεολογικούς ή ιστορικούς λόγους. Ήταν για το κουμάντο στην πόλη, στη σχολή, στις πλατείες.

Οι μεν που χαρακτήριζαν τους δε «δοσίλογους» ή «συμμορίτες» δεν το έκαναν για να αποδώσουν μομφή στην ιδεολογία των αντιπάλων. Ήθελαν να καταδείξουν την συνέχεια, την διαχρονικότητα του δοσιλογισμού ή του συμμοριτισμού…

Τώρα είναι αργά για δάκρυα. Και στην επόμενη στροφή πάλι τα ίδια θα γίνουν. Σημειώστε ότι όλοι φοβούνται την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τελικά μπορεί να δουν την άνοδο ή την αποθράσυνση του μηδενισμού και των ιδεών που απέτυχαν στην Κίνα και στην Καμπότζη.

Όπως είπε σήμερα ένας αντιπαθής στα καφενεία πολιτικός, οι φορείς εξουσίας στην χώρα-που δεν είναι μόνο η κυβέρνηση και οι λεγόμενες ελίτ- αντιλαμβάνονται την χώρα σαν ένα αρματολίκι που πρέπει να τους ανήκει ολοκληρωτικά. Έτσι  ήταν και έτσι θα είναι. Ετούτη η στάνη αυτό το τυρί βγάζει.

Γ.Συμψηρής