Ναι, δεν τελειώνουν οι υποχρεώσεις μας μεθαύριο, απλώς επισήμως δεν υπάρχει ένα χαρτί μπροστά μας να το δαιμονοποιήσουμε ούτε μια λέξη που ο περισσότερος κόσμος ακόμη δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει. Αυτά για τα οποία έχουμε δεσμευτεί είναι μακροχρόνια, όπως μακροχρόνια ήταν και για δεκαετίες εκείνα που ήταν υποχρεωμένη να κάνει π,.χ. η Βρετανία όταν χρειάστηκε το ΔΝΤ ή τόσες άλλες χώρες που βέβαια όλες μαζί δεν πήραν τα λεφτά που πήρε μια μικρή χώρα στην άκρη της Μεσογείου, για να μην ξεχνιόμαστε.
Αυτό το χαρτί που υπογράψαμε τρεις(ή τέσσερις μήπως;)φορές ήταν μια «υπενθύμιση» που για να έχει πιο επίσημο χαρακτήρα την αποκαλέσαμε με το παλαιότερο όνομα «μνημόνιο» με αποτέλεσμα εκατομμύρια αγράμματων Ελλήνων να νομίζουν πως είναι κάτι σαν εντολή θανάτου «της πιο όμορφης χώρας του κόσμου, με τους ωραιότερους κατοίκους και τον πιο σπουδαίο πολιτισμό στον γαλαξία». Ε, αυτό το χαρτί(χαρτί τρόπος του λέγειν, ολόκληροι τόμοι ήταν που ελάχιστοι τους είχαν διαβάσει και πάντως όχι οι βουλευτές των κομμάτων) από μεθαύριο δεν θα είναι στο τραπέζι. Διάφορες διάσπαρτες και λιγότερο φανερές υπογραφές θα υπάρχουν για να μας δεσμεύουν ότι δεν θα κάνουμε τα ίδια και χειρότερα με το παρελθόν και δεν θα τα ρίξουμε μετά πάλι στους ξένους που θέλουν το κακό μας.
Ξαναλέω όμως, αυτό καθαυτό το χαρτί που λέγαμε «μνημόνιο» δεν θα το βλέπει ο μέσος Έλληνας από τις 21 του μήνα κι αναλόγως με τα πολιτικά του πιστεύω θα πράξει. Άλλος θα βγει να ξαναχορέψει στο Σύνταγμα κι άλλος θα πει πως με 24 δις κάβα που υπάρχουν και επιτόκιο δανεισμού από τις αγορές κάπου στο 4,5% σε κανα χρόνο πάλι στα ίδια θα είμαστε. Ο γράφων δεν έχει καθόλου τύψεις που δεν αγόρασε ποτέ το αφήγημα των λαϊκιστών για το ποιος ήθελε το κακό μας. Ακόμη και το 2004 που ξεκίνησα και πάλι να γράφω τη γνώμη μου, έλεγα ότι το θέμα είναι καθαρά δημογραφικό, πράγμα που δεν λύθηκε και δεν πρόκειται να λυθεί παρά με την αθρόα είσοδο εκατομμυρίων, πια, ανθρώπων που θα είναι στην ηλικία να πληρώσουν τις συντάξεις στο μέλλον. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι μια χώρα με αυτά τα χαρακτηριστικά, όπου οι εξαρτώμενοι από το κράτος είναι κάπου στο 67%(υπάλληλοι και οικογένειές τους, κάτοχοι επιδόματος, συνταξιούχοι, «ωφελούμενοι» κλπ. κλπ) και το 33% περιλαμβάνει και το 1/3 των εργαζομένων που δουλεύουν για 350 ευρώ, μπορεί να ορθοποδήσει σε βάθος χρόνου… Να σημειωθεί ότι αυτό το 60+% το βρίσκουμε παντού, σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Είναι εκείνα τα 2/3 του αδάμαστου λαού, εκείνοι οι περήφανοι που πανηγύριζαν το γιαλαντζί «ΟΧΙ».
Καλό θα είναι λοιπόν να θυμηθούμε, με ειλικρίνεια, τι μας έφερε εδώ. Αλήθεια όμως. Ήταν ο Βαρουφάκης και οι γελοιότητές του; Ήταν οι προηγούμενοι ανάλγητοι ή οι τωρινοί που έταξαν τα πάντα; Ήταν οι ιδεοληψίες ή οι λαμογιές που τώρα θα εκλείψουν; Ήταν οι εξωγήινοι, οι ψεκασμοί, οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι; Ήταν η εποχή των κινημάτων; Μα κινήματα είχαν και οι άλλες χώρες και δεν έχασαν εκατοντάδες δις σε μαύρες τρύπες. Λοιπόν όχι, ας θυμηθούμε ακριβώς τι ήταν αυτό που μας καθυστέρησε. Που δεν άφησε τους προηγούμενους να μας βάλουν σε μια σειρά και δεν άφησε και ετούτους να ξεμπλέξουν τρία χρόνια πριν , όταν άφησαν στην άκρη τα υπερβατικά τους οράματα «να αλλάξουν την Ευρώπη».
Ήταν η άρνησή μας να πληρώσουμε ΕΝΦΙΑ και η διάθεσή μας να πιστολιάσουμε το δάνειο, κυρίως το στεγαστικό. Εκατομμύρια ξύπνιοι και μαγκίτες Έλληνες πίστεψαν ότι δεν θα πλερώσουν ξανά τίποτε και έπραξαν αναλόγως. Καλό τέλος μνημονίων και καλά μυαλά τώρα που πληρώνουν όλοι, παντού, τα πάντα.
Γ.Συμψηρής