Αν κάνει κάποιος μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για αιολικά πάρκα και αιολική ενέργεια θα δει θετικές αναφορές στο θέμα. Αντίθετα αν κάνει αναζήτηση τη λέξη “ανεμογεννήτριες”, οι αναφορές παραπέμπουν σε εντάσεις και διαμαρτυρίες. Αυτή η καταγραφή λοιπόν παραπέμπει στις δύο όψεις του θέματος.
Πολλά επιχειρήματα ακούγονται ενάντια στα εγχειρήματα αυτά. Εστιάζουν στη μη ανταποδοτικότητα σε ρεύμα και στην τοπική οικονομία της περιοχής έως αισθητικά κριτήρια όπως καταστροφή δασών από δρόμους και των κορυφογραμμών κτλ. Από την άλλη οι υποστηρικτές, που είναι και η σιωπηρή πλειοψηφία, ποντάρουν σε θέσεις εργασίας, σε πρόσβαση σε δύσβατες περιοχές κ.α.
Ζήτημα τοπικής αυτοδιοίκησης ή κεντρικής κυβέρνησης;
Η ουσία στο ζήτημα αυτό δεν είναι πρωτεύων να έχει αφετηρία την αισιθητική, γιατί απλά είναι υποκειμενική αλλά τις υλιστικές αφετηρίες του ζητήματος. Αυτές δεν είναι άλλες από το ποιος και γιατί τις κάνει. Με μια πρόχειρη ματιά τον πρώτο ρόλο έχει η κεντρική κυβέρνηση: Αυτή αδειοδοτεί, αυτή συνομιλεί, αυτή παίρνει τις αποφάσεις. Στο παράδειγμα των υδροηλεκτρικών φραγμάτων ήταν συντριπτική η βούληση της κεντρικής κυβέρνησης. Αυτή συνομίλησε με τη ΔΕΗ και με τις κοινοπραξίες, αυτή έκοψε κορδέλες στα Κρεμαστά, στο Καστράκι και στη Στράτο. Στο ζήτημα των ανεμογεννητριών το ζήτημα είναι κάπως πιο περίπλοκο, γιατί βλέπουμε ότι ακολουθείται σε κάποιες περιπτώσεις ένα “Γερμανικό μοντέλο¨. Αυτό προβλέπει την αυτοδιοίκηση να συμμετέχει ως μέτοχο στα αιολικά πάρκα με αντίτιμο τη διάθεση των κερδών σε κοινοφελείς σκοπούς.
Πόσα χρήματα βγάζει ένας Δήμος από ανεμογεννήτριες. Ένα παράδειγμα.
Βρήκαμε στο διαδικτύο το παράδειγμα του Δήμου Σητείας.Στη μία από τις τρεις εταιρίες (την Ανεμόεσσα) ο ΟΑΣ συμμετέχει με ποσοστό 20%, ενώ ο Δήμος Σητείας κατέχει σε κάθε μία από τις τρεις εταιρίες ποσοστό 2%.
«Ο Δήμος Σητείας, όπως και ο ΟΑΣ», εξηγούν οι εκεί αυτοδιοικητικοί «συμμετέχουν στο μοίρασμα των κερδών, που έχουν τα τρία αιολικά πάρκα κάθε έτος. Για φέτος, όπως ανακοινώθηκε στην Γ.Σ., το μέρισμα το οποίο αντιστοιχεί στο Δήμο Σητείας είναι περίπου 60.000 €. Από αυτό το 15% αντιστοιχεί στην φορολόγηση του Δήμου, αφού και ο Δήμος φορολογείται από το ελληνικό Δημόσιο. Από αυτά περίπου 50.000 καθαρά, ένα ποσό που λειτουργεί ως τονωτική ένεση για τα ταμεία των τακτικών εσόδων του Δήμου.
Σε ό,τι αφορά τον ΟΑΣ, το μέρισμα που θα εισπράξει από την συμμετοχή του ανέρχεται στο ποσό 160.000 €, ένα πολύ σημαντικό ποσό.
Η συμμετοχή των Δήμων ως μετόχων δεν σημαίνει και αποδοχή
Σε πολλές άλλες περιπτώσεις η συμμετοχή των Δήμων ως μετόχων δε σημαίνει ότι υπάρχει και καθολική αποδοχή. Υπάρχει πληθώρα δημοσιευμάτων στο διαδίκτυο για παλιές και νέες υποθέσεις ανεμογεννητριών. Σύμφωνα με αυτά καταγγελίες για μη απόδοση ανταποδοτικών φτάνουν στα δημοτικά συμβούλια. Ανάμεσα σε αυτά υπάρχουν και οι αιτιάσεις για καταστροφή τοπίου του νησιού κτλ.
Τελικά η συμμετοχή της αυτοδιοίκησης ως μετόχου θα άλλαζε κάτι στην Αιτωλοακαρνανία;
Σίγουρα ναι. Στο θέμα των υδροηλεκτρικών θα υπήρχε αξιοποίηση προς όφελος της τοπικής κοινωνίας ενώ τα αιτήματα δεν θα έφταναν στην απρόσωπη κεντρική γραφειοκρατία. Δεν θα ήταν πιο εύκολο να αξιοποιηθεί ο οικισμός του Ορφανού π.χ. ή να δοθούν άδειες για σκάφη στις τεχνητές λίμνες αν ήταν μέτοχος ο Δήμος Αγρινίου η Καρπενησίου;
Το ίδιο ισχύει και με τις ανεμογεννήτριες. Δεν θα υπήρχε μια πιο άμεση επαφή με το θέμα μεταξύ τοπικών κοινωνιών και κοινοπραξιών, ώστε να αποφεύγεται η κάθε λογής αποσπασματική πληροφόρηση ή παραπληροφόρηση ; Επίσης δεν θα επιβάλλονταν πιο εύκολα συγκεκριμένα ανταποδοτικά στο ρεύμα; Δεν θα υπήρχαν έσοδα έστω μερικών χιλιάδων ευρώ στους ισολογισμούς των Δήμων; Σίγουρα η διαχείριση εσόδων θα έφερνε και εστίες κακοδιαχείρισης σε τοπικό επίπεδο και καχυποψία όπως έχει συμβεί στο παρελθόν, ίσως και ανεξέλεγκτη διαχείριση δημόσιου χρήματος.
Αν τα ζυγίσουμε όλα αυτά ίσως βρούμε την αλήθεια στο ποιος και γιατί ξεκινάει κάτι. Εκεί ίσως είναι η ταμπακιέρα του θέματος και όχι στις οικολογικές εμμονές.
Λ.Υ.