Του Λίνου Υφαντή,
Οι Τσιγγάνοι στην Ελλάδα κατά τη Γερμανική κατοχή αντιμετωπίστηκαν πιο ήπια σε σχέση με άλλες χώρες, ιδίως στις ζώνες κατοχής των Ιταλών. Ελάχιστα είναι τα καταγεγραμμένα στοιχεία πόσο μάλλον στην περιοχή του Αγρινίου. Εκεί συναντιέται και μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση, αν και πολλοί Τσιγγάνοι συμμετείχαν στο Ελληνοαλβανικό μέτωπο υπηρετώντας την στρατιωτική τους θητεία ή ως επιστρατευμένοι ως μόνιμα εγκατεστημένοι και πολιτογραφημένοι Έλληνες. Σε συνέντευξη με την κ. Χριστογιώτη, 84 ετών, και τον κ. Αναστασίου από τις
Φιλιάτες Θεσπρωτίας (5-1-1999) καταγράφεται χαρακτηριστικά η εξής μαρτυρία: «Ο άνδρας μου ήταν στρατιώτης, έφιππος αγγελιοφόρος. Πέρασε για μια στιγμή να δει τι κάνει η οικογένειά του και έφυγε αμέσως. Εγώ με τα τρία παιδιά και άλλους συγγενείς φύγαμε για το Αγρίνιο για να γλιτώσουμε. Όταν φθάσαμε εκεί μετά από πολλές κακουχίες μας πήγανε όλους στο γυμνάσιο. Πείνα, κρύο, κακουχίες. Εκεί έχασα και ένα μου παιδάκι».
Η παραπάνω μαρτυρία είναι από τα ελάχιστα στοιχεία για την παρουσία τσιγγάνων στην περιοχή μας κατά τη διάρκεια της κατοχής. Ήταν μια χαρακτηριστική περίπτωση διερχόμενης οικογένειας που υπέστη πείνα και κακουχίες όπως το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού.
Με πληροφορίες από:
Δημήτριος Ν. Τσακίρης, Η συμπεριφορά των κατοχικών δυνάμεων απέναντι στους έλληνες Τσιγγάνους και πώς επέζησε αυτή η μειονότητα. Ιώάννινα, 2004.