Με το ατύχημα που έχει συγκλονίσει το Αγρίνιο και την πτώση του νέου παιδιού από την οροφή της Παπαστρατείου Βιβλιοθήκης, πέραν των ευχών από καρδιάς να πάνε όλα καλά, ήρθε ξανά στην επιφάνεια ένα θέμα που χρονίζει.
Οι δημόσιοι χώροι, τα κτίρια, τα σχολεία πρέπει με κάποιο τρόπο να εποπτεύονται και να φυλάσσονται κατά το δυνατόν. Όχι όλοι, δεν μπορείς να φυλάς μια πλατεία. Μπορείς όμως να έχεις τον νου σου.
Αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι δήμοι, ούτε κάποιες ομάδες φύλαξης που πληρώνονται από συλλόγους «να ρίχνουν καμιά ματιά» μετά από επανειλημμένα κρούσματα φθορών, είναι μια κεντρική, κρατική απόφαση και μια ολόκληρη νοοτροπία.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα παιδιά είναι εκτεθειμένα και, από την μια πλευρά λόγω μείωσης πόρων, από την άλλη λόγω μιας περίεργης αντίληψης για τον δημόσιο χώρο, τα πάντα έχουν μείνει «ανοιχτά» και απροστάτευτα.
Αλλά τι άλλο πρέπει να γίνει σε σχολεία π.χ. όπου κάθε βράδυ συγκεντρώνεται πληθυσμός νέων και κάποιοι μένουν πολύ αργά; Πόσες φορές δεν φώναξαν διευθυντές αλλά και προϊστάμενοι πως χρειάζεται φύλαξη σε κάποιους χώρους;
Κάποια στιγμή, ορισμένοι φωστήρες αποφάσισαν πως όλες οι μάντρες, οι περιφράξεις, οι κανόνες τέλος πάντων, εμποδίζουν την άμεση χρήση του λεγόμενο κοινωνικού χώρου. Τα παιδιά είναι παιδιά όμως και κάποτε γίνεται το κακό. Ένα αθώο παιχνίδι, μια πλάκα, κάτι που γίνεται κάθε μέρα αρκεί.
Γ.Σ.