Γράφει η Κατερίνα Λιβιτσάνου – Ντάνου
«Να ν’ η ζωή μου ένα καράβι με λευκό πανί / με αναμνήσεις φορτωμένο και χαμένα όνειρα / πέρα απ’ τον τόπο κι απ’ το χρόνο να με παίρνει μακριά / …../ κι εγώ πέρα απ’ τα κύματα να σε γυρεύω / … / με φυλαχτό πάνω στο στήθος και πυξίδα την ελπίδα….» απόσπασμα από το ομότιτλο ποίημα της νέας ποιητικής συλλογής με τίτλο «με βάρκα την ελπίδα», της Αγρινιώτισσας ποιήτριας Μόλλης Βότση Αναστασοπούλου.
Το βιβλίο έφτασε στα χέρια μου λίγες μέρες πριν με μια ζεστή αφιέρωση και μου χάρισε ένα ακόμη ταξίδι στα μονοπάτια της ανθρώπινης και ρομαντικής ποίησης της δημιουργού του.
Μετά από ένα απλό και όμορφο εξώφυλλο σχετικό με τον τίτλο, πρόσεξα τους στίχους του Κώστα Χατζόπουλου από τη συλλογή «απλοί τρόποι» «…Άσ’ τη βάρκα στο κύμα, όπου θέλει να τρέχει / ας ορίζει τ’ αέρι τιμόνι, πανί, / τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει…» και αμέσως μετά τους τίτλους των λογοτεχνικών βιβλίων της Μ. Βότση( το βάθος της ψυχής μου, νοητή απόδραση, ταξίδι στ’ όνειρο, παράθυρο στο φως, τραγουδώντας στη βροχή, χάρτινο καράβι).Ακολουθούν : η αφιέρωση στην αγαπημένη Έλλη Γιαννοπούλου , τα 30 ποιήματα της συλλογής και τα περιεχόμενα.
Ποίηση ευαίσθητη και ρεαλιστική, διατυπωμένη με απλότητα και σαφήνεια, άλλοτε με παραδοσιακό στίχο, στροφές και ρίμα (ζευγαρωτή ή πλεχτή) και άλλες φορές πιο μοντέρνα με άνισο αριθμό συλλαβών , αλλά πάντα με δυνατά συναισθήματα και μηνύματα ηχηρά και πανανθρώπινα. Και σ’ αυτή τη συλλογή η ποιήτρια θυμάται τη γενέθλια γη( στο πανηγύρι της Αγιά – Μαρίνας), τους παλιούς φίλους, τις περασμένες αγάπες, τη φύση που σε όλες τις εποχές τη μαγεύει. Λυπάται για όσους έφυγαν, όπως για τον Παπαποστόλη «εσύ/ … /σαν έφυγες για το στερνό ταξίδι στον Παράδεισο / κι έγινε τώρα ο κόσμος πιο φτωχός / θα ζεις μονάχα στα όνειρά μας / μα θα ‘χεις πάντοτε / την πρώτη θέση στην καρδιά μας…». Υμνεί τη φιλία και αφιερώνει στίχους στη φίλη Ισμήνη που παραμένει ανέγγιχτη απ’ το χρόνο «αφού την όψη της φωτίζει πάντα ένα χαμόγελο / και από χρόνια τώρα στα σαράντα έχει μείνει». Αναφέρεται σε όλες τις εποχές του χρόνου, αφού η καθεμιά έχει τις χάρες της, αλλά και την επίδρασή της στον ανθρώπινο ψυχισμό. Τονίζει τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων(πολιτισμός, πίστη, ανδρεία, μεγαλοψυχία, περηφάνια) με το ποίημα «για πάντα». Με οδηγό την πίστη και το Θεό ελπίζει πως όλες οι δυσκολίες και τα βάσανα της ζωής θα ξεπεραστούν «Θεέ μου, πιστεύω σ’ Εσένα / Εσύ θα μου δώσεις το θάρρος / και θα βγω απ’ το τέλμα / Εσύ θα μου δείξεις το δρόμο / και θα φτάσω στο φως / Εσύ θα με μάθεις να μάχομαι / και θα νικήσω!».
O έρωτας είναι αξία αδιαπραγμάτευτη, αναγκαία, διαρκής, ανεπηρέαστη από το χρόνο (νοσταλγία, επιθυμία, συμβιβασμός, απογοήτευση, προσπάθεια, ικανοποίηση, επιβράβευση). Στο ποίημα «Χειμώνας»: περάσαν οι όμορφες μέρες του Μάη / τότε που ζούσαμε ξάνοιαστα οι δυό… Στο ποίημα «σαν όνειρο»: Μα εμείς, πάντα πιστοί σ’ εκείνο τ’ όνειρο / …./ βρεθήκαμε ξανά εκεί , που ‘χαμε γράψει τη δική μας ιστορία… Και στο «σαν θαύμα απίστευτο» : ανάμεσά μας δεν υπάρχουν πια αποστάσεις και όρια / κι η αγάπη ζει για πάντα στην καρδιά πιο δυνατή / σαν θαύμα απίστευτο, χωρίς εξήγηση δίχως γιατί…
Πιστεύει επίσης πως στη ζωή έρχονται μπόρες και καταιγίδες, αλλά οφείλουμε να είμαστε δυνατοί και να περιμένουμε τον ήλιο και την ξαστεριά. Στο ποίημα «η Λύτρωση» καταλήγει: …τη λύτρωση ζητώντας απ’ των δίσεκτων καιρών την καταιγίδα/…./ …γύρισε η γαλήνη και μ’ αγκάλιασε / και μέσα από την καταχνιά μου χαμογέλασε ξανά η ελπίδα… Τέλος, τη συγκινούν απλές, αλλά όμορφες και ρομαντικές εικόνες όπως αυτή της βάρκας που αφήνει το ακρογιάλι για ένα ακύμαντο ταξίδι «γλιστρά η βαρκούλα σιγανά / στα σκουρογάλαζα νερά / και τ’ ακρογιάλι πίσω της / την αποχαιρετά…» (Βαρκούλα σελ. 9).
Πολλά ακόμη θα μπορούσα να πω για το «Με βάρκα την ελπίδα». Θα προτιμήσω να αφήσω τον αναγνώστη να ψάξει το βιβλίο και να βυθιστεί στο μαγικό κόσμο της Ποίησης. Ευχαριστώ τη Μόλλη Βότση , που μου το εμπιστεύτηκε και της εύχομαι από καρδιάς «υγεία και δύναμη, να μας χαρίσει πολλά ακόμη λογοτεχνικά ταξίδια».