Του Λίνου Υφαντή,
Το Αγρίνιο ήταν ουσιαστικά η πόλη του “νερού” από τους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας που επανιδρύθηκε. Η θύμηση αυτή σταδιακά χάθηκε όταν η πόλη τσιμεντοποιήθηκε μεταπολεμικά.
Πέρα από το νεκροταφείο, το ρολόι και τις “κούλιες“, το Αγρίνιο είχε ρυάκια, βρύσες, υδραγωγεία, ρέματα, πλατάνια. Αυτά μας τα σώζουν περιηγητές όπως το Εβλιά Τσελεμπή και τα Οθωνικά Σχέδια πόλης. Μεγάλο ενδιαφέρον όμως έχει η μαρτυρία του εκχριστιανισθέντος Τούρκου Δημήτρη Νουμάνη. Διασώζεται στην εφημερίδα “Φως του Αγρινίου, στο 268/38 φύλλο.
Ο Νουμάνης θυμόνταν πολλές κρήνες οι οποίες βρίσκονταν σε κεντρικές τοποθεσίες. Κατά τον ίδιο “Δύο από αυτές ήταν εντός της κεντρικής Αγοράς, μία μεγάλη κοντά σε μια συκαμινιά (σκαμνιά). Επίσης οι περιμετρικές βρίσκονταν μία στο Χαντζιμπέικο γεφύρι πλησίον της οικίας Αλάμπεη, δύο εις το Μέραγα, το Σελεμλίκη και μία εντός του χαρεμιού. Νότια άλλη μία βρύση βρίσκονταν στη Ντούτσαγα, την οποία κατασκεύασε ο Ισούφαγας ο Κρητικός”.
Ο …Τουρκοαγρινιώτης Νουμάνης θυμόνταν και τη δικιά του βρύση για την οποία είχε βγάλει το χαρακτηριστικό λογοπαίγνιο “όποια μάνα χάνει το παιδί, στου Νουμάνη τη βρύση να πάει το βρει”. Η πιο σημαντική αναφορά του όμως είναι για υδραγωγεία– “Κιούνια” στους λόφους του Αγίου Χριστοφόρου και Αγίου Κωνσταντίνου. Μάλιστα θυμάται και μεγάλο φρέαρ με άφθονο νερό κεντρικά στη θέση όπου βρίσκονταν το Οθωμανικό Τέμενος κοντά στον σημερινό Μητροπολιτικό Ναό της Παναγιάς.
Όλα αυτά αποτελούν αναμνήσεις που ανασύρονται από τη λήθη του χρόνου και δύσκολα μπορούν να ταυτοποιηθούν.
Με πληροφορίες από “Φως του Αγρινίου, φύλλο 268/38 , 1932.
1 Σχόλιο
Πολύ ωραίο !! Καλό θα ήταν να γραφτεί και κάτι για τα πηγάδια που υπήρχαν στο Αγρίνιο την εποχή εκείνη, ή και μεταγενέστερα….