Οι πρόσφατες ευρωπαϊκές εμπειρίες τωνBrexit-Podemos θα χρειαστούν περισσότερο καιρό από ότι νομίζαμε για να αποτιμηθούν.
Αντίθετα κάποιοι βιάστηκαν να αποτιμήσουν “ελληνοκεντρικά” το αποτέλεσμα, σπεύδοντας να το δουν από την σκοπιά του κυβερνητικού Γερμανικού Τύπου. Βεβαίως υπήρχαν και οι ονειρώξεις του τύπου “Η Ευρώπη διαλύεται” από πολιτικούς καιροσκόπους.
Όσο για τους “fun της Γερμανίας”, υπάρχουν οι δηλώσεις ακόμα και του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι οποίες ενώ στην περίπτωση της Ισπανίας ήταν αναμενόμενα υπέρ Ραχόι, στην περίπτωση της Αγγλίας κράτησε αποστάσεις, διαχωρίζοντας φαινομενικά τουλάχιστον τις περιπτώσεις.
Κάποια πρώιμα συμπεράσματα όμως έχουν ως εξής:
– Η χρέωση στην ακροδεξία και στο φάντασμα του πολέμου έχει κάποιες ποιοτικές διαφορές. Δεν μιλάμε πουθενά για στρατικοποιημένη ακροδεξιά του ’30 στην Αγγλία και στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης που εκπέμπει οσμή πολέμου, αλλά περισσότερο για ξενοφοβική/συντηρητική των αρχών του ’50 που θυμίζει στρατάρχη Παπάγο, την Ελληνική εκδοχή του Καραντζαφέρη, ντεγκολισμό και μακαρθισμό ίσως. Στις κρίσεις πανικού ας είμαστε προσεκτικοί.
-Η Ευρωπαϊκή αριστερά, αν δεν αστικοποιηθεί, δεν φαίνεται ικανή να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Οι Podemos λοιπόν αν δεν αποκτήσουν περισσότερο αστικά χαρακτηριστικά, δύσκολα θα σπάσουν σε μελλοντικές εκλογές την συμπαγή συντηρητική πλειοψηφία των Ισπανών. Αντιθέτως, στις χώρες του Μεσογείου δεν πνέουν ούριοι άνεμοι για ” συντηρητική εκ δεξιών ευρωσκεπτιστική ρητορική”. Τρανταχτά είναι τα παραδείγματα Γκρίλο και Καμμένου, που ενώ εδραιώθηκαν στο πολιτικό σκηνικό, δεν φαίνεται να μετατρέπονται σε κύριους πόλους εξουσίας.
– Έπεσαν οι μάσκες σε ότι αφορά την φύση του παιχνιδιού. Δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά και γεωπολιτικό. Απόδειξη η σύνδεση του μένουμε/φεύγουμε Ευρώπη με ακρωτηριασμούς χωρών όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και Σκωτία αλλά και Ισπανία με Καταλονία/Βάσκους.
-Η κάθε χώρα θα κοιτάξει το συμφέρον της. Δεν φαίνεται μέχρι στιγμής ότι οι χώρες που θέλουν να φύγουν από την Ε.Ε. θέλουν να συγκροτήσουν κάτι άλλο συλλογικό δικό τους.
-Η αμφισβήτηση δεν φέρνει την καταστροφή αλλά και ισορροπίες δυνάμεων. Ας μην την φοβόμαστε.
– Ποιος είπε ότι η Αγγλία δεν θα συνεχίσει να έχει σχέσεις με Ε.Ε.
-Και βεβαίως αυτό που είπε ο Τσίπρας ότι η Ευρώπη δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Τα δημοψηφίσματα μετατρέπονται σε μπαρούτι, όταν οι Γερμανοί ιδίως Χριστιανοκοινωνιστές με ακόλουθους των Βρυξελλών κουνάνε το δάκτυλο. Εύκολο είναι οι λαοί να αμφισβητήσουν την Ευρώπη. Σε όλο αυτό μπορεί να χρεωθεί η πιο ψύχραιμη στάση στην Άνγκελα Μέρκελ, που ίσως είναι ο τελευταίος κρίκος, για να μην ζήσουμε μέρες ’89 και ’90, όπου στο Ανατολικό Μπλοκ η μια χώρα κατέρρεε μετά την άλλη.
Ας τα βλέπουμε όλοι αυτά και ας είμαστε μετρημένοι στις κρίσεις μας. Kαι κυρίως ας δουν τους πιο ψύχραιμους πολιτικούς και ας διδαχθούν από αυτούς.
Λ.Υ.
1 Σχόλιο
Εγώ πάντως θυμάμαι ακόμα το 62% που θα απειλούσε με Grexit την Ευρώπη και θα μας έδιναν δανεικά και αγύριστα και καταλαβαίνω ότι σαν χώρα είμαστε καταδικασμένοι…